Brieven uit Marokko 2 - an offer I could not refuse

Heel onverwacht viel er een aantal weken geleden een verrassend aanbod uit de lucht om naar Marokko te reizen voor een paar dagen om daar in Rabat een gastlezing te gaan geven (jawel, over Rusland). Het aanbod kwam van een unief in de Marokkaanse hoofdstad, Rabat, waar een vriendin die ik al jaren niet meer had gezien nu bleek les te geven. Tijdens het jaar dat ik in Londen studeerde, trok ik heel veel met die boeiende, superintelligente Francaise op. We verloren elkaar wat uit het oog omdat we allebei een aantal keer verhuisden. Toen ik een dik jaar geleden mijn drempelvrees overwon en mijn eerste stappen op Facebook zette, dook zij meteen op. Veel berichten plaatst ze niet op Facebook, dus wat er echt gebeurde in haar leven wist ik niet. Klein detail: uit het hoofddoek op haar profielfoto kon ik afleiden dat ze ondertussen moslima was geworden. Toen die plotse uitnodiging kwam, aarzelde ik niet lang en zei snel: ja! Ik zou de vriendin terugzien (bij natelling bleek het 15 jaar geleden dat we elkaar hadden gezien) en ik zou naar een land kunnen reizen waar ik nog nooit was geweest. Ik zou er bovendien kunnen lesgeven en in contact komen met studenten. Ik was nog nooit in een Magreb- of moslimland geweest. De Marokkaanse prive-unief die me uitnodigde betaalde en regelde alles: vliegtuigticket, hotelverblijf, prive-chauffeur van luchthaven in Casablanca naar Rabat heen en terug,... Ik zou 2 nachten in een hotel verblijven en dan nog 3 nachten bij de vriendin. Ik had het vreselijk druk in de weken voor mijn vertrek en kwam dus amper toe aan iets lezen over Marokko, over Rabat,... voor ik er naartoe trok. Ik slaagde er zelfs niet in een reisgids in de bib te gaan lenen, iets wat ik beschouw als een 'minumumreisvoorbereiding'. Ik hoorde wel van de enkele vrienden die al naar Marokko waren geweest als toerist stuk voor stuk dat ze het een prachtig land vonden en dat ik -indien mogelijk- zou moeten proberen om Fez te bezoeken. Op mijn vraag of alleen rondreizen als vrouw in Marokko ok was, kreeg ik afhoudende reacties. Eigenlijk had niemand het gedaan. Iedereen die ik kende was er in groepsverband of als koppel geweest. Vriendin J. had al laten weten dat ze graag met mij daguitstappen zou ondernemen, maar ze moest ook lesgeven, dus evident zou het niet worden. Ik wist niet echt wat te verwachten, maar trok met veel nieuwsgierigheid richting Marokko. Ik werd in alle opzichten uitermate aangenaam verrast!!! Waar moet ik beginnen? Marokko is een feest voor alle zintuigen (misschien op uitzondering van de geur na ;-) maar er is wel altijd de aangename geur van munt en muntthee om de minder aangename geurtjes uit de soukhs snel te vergeten) Het is vooral een feest voor de ogen. De kledij van de mensen, de kleurrijke waren in de kraampjes, de strakblauwe lucht (wat een heerlijk verschil met de deprimerende lente hier). En ook de smaakpapillen worden er verwend. Er kreeg er de heerlijkste zaken voorgeschoteld: tajines, pastillas, 7-groentencouscous (wist je dat dat het gerecht is dat traditioneel op vrijdag wordt gegeten in Marokkaanse gezinnen?), mierzoete koekjes, zalig verse fruitsapjes en natuurlijk muntthee, muntthee en muntthee (geen probleem voor deze theefreak). Ik leerde er hoe ik de thee moet zetten en niet onbelangrijk- correct uitschenken- en kreeg zelfs net voor mijn vertrek een hele bos verse muntthee in mijn handbagage gestopt door de buurvrouw/vriendin van de vriendin, die in die paar dagen tijd ook al mijn vriendin was geworden en wiens kinderen mij al "tante" noemden want zo snel gaat dat met hartelijkheid, gastvrijheid en vriendschap in Marokko. Even vreesde ik dat die bos munt uit mijn tas zou geplukt worden door de security op de luchthaven en het wel eens zou kunnen verward worden met minder onschuldige planten, maar niks van: natuurlijk herkende de Marokkaanse security het groene goedje en knikte goedkeurend. Na mijn thuiskomst was het 1 van de eerste dingen die ik deed: met de cadeau gekregen munt thee zetten en die drinken uit de theeglaasjes die ik heb meegebracht. ps. Op de foto's zie je het afscheidsetentje waarvoor buurvrouw S. heel de dag stond te koken, haar beste servies uithaalde en haar man de laan uitstuurde zodat wij een heerlijk avond alleen onder vrouwen en kinderen hadden; de pastilla (bladerdeeg met hartige vulling) die we aten op het dakterras in Fez waar wij de 2 enige klanten waren en speciaal voor ons de fontein werd aangezet en we tot laat in de avond bleven babbelen; de thee en koekjes die door buurvrouw S. werden klaargezet om mij te verwelkomen; de lekkerste 'smoothie' ooit: een avocadosmoothie met een mengsel van dadels, noten en vijgen, een maaltijd op zichzelf en vooral tijdens de ramadan een fel gegeerd goedje in de hippe sapjesbars in Rabat; de 7-groentencouscous, het hoofdgerecht van het afscheidsetentje, die pas op tafel kwam toen ik al vol zat met de lekkere hapjes en harirasoep. De couscous aten we zoals het hoort samen uit 1 reuzegrote schotel; de muntthee die er altijd is om elke maaltijd af te sluiten.

Scheherazade voor 1 nacht (brieven uit Marokko-1)

Tip als u zich eens als Scheherazade uit 1001-nacht wil wanen: Riad Le Patio de Fes. Een oase van rust en pracht, midden in de Medina (oude wijk) van de schitterende stad Fes. Meer tekst en uitleg over mijn reis naar Marokko volgen gauw. Laat ik alvast deze foto's van de riad meegeven en zeggen dat ik met al mijn zintuigen heb genoten van Marokko!

Bleekjes

Het debat tussen Sarkozy en Hollande volgde ik vorige week in Rabat op TV waar dat debat door zowat alle Marokkanen met argusogen werd bekeken. Slappe koffie, dat is het eerste waar ik aan denk als ik Francois Hollande zie; zo (letterlijk en figuurlijk) bleekjes in vergelijking met zijn ex Segolene Royal (wat zou een vrouwelijke president als haar Frankrijk toch goed hebben gestaan!) en zijn tegenstander Sarko (waarvan ik het 4 jaar lang niet kon nalaten telkens als ik hem zag aan een fake Napoleon te denken). Maar kijk, het is niet omdat een politicus niet veel charisma uitstraalt, dat hij geen goed politicus is (Herman Van Rompuy doet het bijvoorbeeld niet zo slecht). Dus doe ik mijn uiterste best om niet te veel te beoordelen op basis van eerste indrukken en redevoeringskracht en hoop ik voor Frankrijk en voor Europa dat de nieuwe Franse president alles in goede banen zal leiden en zijn belofte om vooral werk te maken van verbeteringen voor de "jeunesse" en "justice" zal waarmaken.

lenteschoonmaak

Dochterlief hield lenteschoonmaak in haar boekenkast. Er werd gesorteerd in volgende categorieen: boeken om te verkopen op rommelmarkt, boeken om bij te houden in een opbergdoos, boeken om opnieuw te lezen en dus bij te houden in de boekenkast. De Harry Potter boeken kregen allemaal een plek in de laatste categorie. Wat had je anders verwacht van onze grote Potter fan?

Pasen

Op Paaszondag haalde ik de Jeroen Meus in mezelf naar boven en roerde vrolijk in potten en pannen om dit menu aan de familie voor te schotelen:

-lentesoepje met asperges (Libelle-recept)
-sint jacobsnootjes met gecarameliseerde uitjes (recept uit Nest)
-feestelijke parelhoen met pepersaus (Libelle-recept)
-vanille-ijs met verse mango

De ingredienten kwamen o.a. van bij Long (waar ik bij aankoop van de parelhoen een kleine quiche er gratis bij kreeg, die we als aperitiefhapje bij de bubbels opaten), de Walvis en de marktkramen van de zaterdagmarkt in de Brusselsestraat. Neen, ik word niet betaald om voor deze handelaars reclame te maken. Maar beginnen met goeie producten is al meteen een grote stap gewonnen in het slagen van een recept, vind ik.

Hierbij geen foto's van het paasmenu, wel van ons paasontbijt, waar natuurlijk chocolade bij hoort!

en de speeltuin die leek vandaag zoveel leger

Zoals bijna elke zondag ging ik ook vandaag naar de markt in Heverlee om verse groenten en fruit, kaas en brood. Het speelplein vlakbij de markt aan de kerk van Heverlee werd vorig jaar heraangelegd tot een heel mooi stuk kinderland in de stad. Vorige week zondag scheen de zon overdadig en was de speeltuin een drukte van jewelste, zo druk had ik het er nog nooit gezien. Vele gezinnen genoten er van de eerste lentezon.
Vandaag leek de speeltuin een pijnlijk pak leger. Ik slik en veeg voor de zoveelste keer sinds we op woensdagochtend door dat vreselijke radionieuws werden gewekt enkele tranen weg. Aan het kippenkraam hoor ik de ene moeder bezorgd aan een andere moeder vragen naar hoe het met hen gaat. "Niet goed", antwoordt de ene moeder. "Dat kan ook niet", zegt de andere. Ze hebben het over bevriend koppels waarvan de kinderen op de noodlottige bus zaten. "Wij brengen hen eten. Dan helpen we hen tenminste met iets". Eten, ja dat moeten die ouders, broers en zussen van die gewonde en dode kinderen ook; al zal hun eetlust niet bijzonder groot zijn, kan ik me zo voorstellen. Dus dat lijkt me een zinvol initiatief: eten brengen.
Ik weet het: er zijn al kranten vol over gedrukt, tot extra edities toe, praatprogramma's volgepraat door psychologen, dokters, deskundigen allerhande. We kregen beeld en tekst, van de tunnel, de bus, de scholen, het vliegtuig, de ziekenhuizen, funeraria,... Er werd door de media gebalanceerd op de grens tussen wat kan en mag en wat er ver over is. Het beeld van de hangar met de kisten flitst regelmatig door mijn hoofd sinds ik het als een koude douche over me kreeg uitgestort bij het vrijdagavondjournaal. Ik drukte de voorbije dagen een paar keer op de "uit"knop omdat ik het allemaal niet meer wilde horen en zien. Te veel.
De ouders en andere naasten hebben die optie niet. Zij kunnen niet wegzappen wegens te veel ellende. Ik heb geen idee hoe zij het doen. Wat zou het toch mooi zijn als het gezegde "gedeelde smart, is halve smart" echt zou gelden. Dan zouden we toch allemaal een klein stukje van dat immense verdriet van hen overnemen om het zo wat draaglijker te maker? Maar dat kunnen we niet. We kunnen alleen maar iets neerpennen in een rouwregister en hopen dat het hen -al was het maar enkele ogenblikken en misschien op een veel later moment- steun geeft, ons respect tonen door het vorige vrijdag om 11u even stil te maken, een kaars te branden, een blogstukje te schrijven,... Maar uiteindelijk moeten zij alleen verder met die loodzware last op hun schouders.
De speeltuin bij het marktplein leek vandaag zo pijnlijk veel leger dan vorige week.

Kriebel en jeuk

Het kriebelde en jeukte, maar ik deed het niet: hier iets schrijven over de presidentsverkiezingen in Rusland. Waarom niet? Vind ik het dan allemaal niet meer boeiend? O jawel! Maar ik werd beroepsmatig al her en der gevraagd om mijn mening over die verkiezingen te formuleren. Bovendien vind ik het ook best wel cynisch dat het hele mediacircus dan plots aandacht heeft voor wat er in Rusland gebeurt. Dan mag Jan Balliauw nog eens naar Moskou en word ik door journalisten op zondagochtend om 7u uit mijn bed gebeld voor aan radio-interview, alsof het allemaal razend spannend is. Superslechte timing wilde ik toen roepen. Niet alleen omdat ik toen nog lekker lag te slapen, maar vooral omdat als er 1 dag was waarop er eigenlijk uitermate weinig spannends gebeurde in Rusland dat vooral vorige zondag was. Het scenario van die verkiezingsdag was allang uitgeschreven en werd helemaal volgens plan uitgevoerd. Dat die journalisten mij nog eens terugbellen binnen een paar maanden om te horen hoe het met de politiek in Rusland is gesteld. Ik hoop vooral dat het geen 6 jaar duurt tot de volgende presidentsverkiezingen vooraleer er weer aandacht is voor wat er daar allemaal beweegt. Soit, genoeg erover voor nu. Ik had me toch voorgenomen om het hier niet over die verkiezingen te hebben?!

Vandaag kriebelde en jeukte het opnieuw n.a.v. alweer een gebeurtenis die de media helemaal opkloppen tot grootse proporties: internationale vrouwendag. Dat die dag de aanleiding is voor de Standaard om compleet idiote artikels te publiceren heeft YAB al gezegd. Die stunt van de Morgen om de verkoopsprijs van de krant vandaag naar beneden te trekken, daar had ik ook bedenkingen bij. Zo leek de krant bij mij althans de indruk te wekken dat een krant die door vrouwen is gemaakt 'minder waard' is... Enfin, ik wil hier geen ingewikkelde argumentaties voor noch tegen de mediabelangstelling rond vrouwendag gaan voeren. Alleen wilde ik toch even aanstippen dat ik met spijt moet vaststellen dat heel veel mensen lippendienst bewijzen aan thema's als gender en diversiteit omdat dat nu eenmaal politiek correct is en goed staat, maar daar in praktijk bitter weinig mee doen of zelfs bij de eerste de beste gelegenheid die zich voordoet er meteen schamper over gaan doen. Kijk, dan heb ik liever dat een man rechtuit zegt dat hij het liever zou hebben dat de vrouw thuis blijft bij de kinderen en het avondeten heeft gekookt tegen dat hij thuiskomt (ja, zo ken ik er echt nog, die daar zo over denken!). Die man is tenminste niet huichelachtig. De mannelijke collega's die veel hogeropgeleid zijn dan de man waarnaar ik net verwees, scharen zich achter ideeen als gelijkekansenbeleid maar gaan voor de rest wel rustig verder met hun old boys' club en vanuit dat netwerk hun mannelijke proteges lanceren als 'aanstormend talent' terwijl de minstens even competente vrouwen zichzelf driedubbel moeten bewijzen en worden geacht zelfs een deeltijdse job als een godsgeschenk te aanvaarden (want dat is toch wat al die vrouwen willen zodat ze hun job beter met hun gezin kunnen combineren?) Maar mijn allergrootste ergernis?? Hoogopgeleide vrouwen die precies hetzelfde doen en geen greintje hun best doen om de obstakels die ze misschien zelf hebben ondervonden bij het opklimmen van de ladder ook maar ietwat lichter te maken voor de vrouwen die na hen komen. Integendeel, ze lijken soms zelfs nog liever de sporten van de ladder door te zagen zodat die jongere generatie zeker niet in de buurt zou komen. Daar hoog vanop die ladder hebben ze het dan wel over de nood aan een mentorship programma voor vrouwen, zodat die schandelijke cijfers toch eindelijk eens zouden veranderen. Je hoort het, ook bij mij nog veel ergernissen te luchten op vrouwendag. En in 1 klap bevestig ik ook meteen 1 van de cliches: zitten bitchen op andere vrouwen. Tss...het komt vast nooit goed met ons ;-)