zondag 18 maart 2012

en de speeltuin die leek vandaag zoveel leger

Zoals bijna elke zondag ging ik ook vandaag naar de markt in Heverlee om verse groenten en fruit, kaas en brood. Het speelplein vlakbij de markt aan de kerk van Heverlee werd vorig jaar heraangelegd tot een heel mooi stuk kinderland in de stad. Vorige week zondag scheen de zon overdadig en was de speeltuin een drukte van jewelste, zo druk had ik het er nog nooit gezien. Vele gezinnen genoten er van de eerste lentezon.
Vandaag leek de speeltuin een pijnlijk pak leger. Ik slik en veeg voor de zoveelste keer sinds we op woensdagochtend door dat vreselijke radionieuws werden gewekt enkele tranen weg. Aan het kippenkraam hoor ik de ene moeder bezorgd aan een andere moeder vragen naar hoe het met hen gaat. "Niet goed", antwoordt de ene moeder. "Dat kan ook niet", zegt de andere. Ze hebben het over bevriend koppels waarvan de kinderen op de noodlottige bus zaten. "Wij brengen hen eten. Dan helpen we hen tenminste met iets". Eten, ja dat moeten die ouders, broers en zussen van die gewonde en dode kinderen ook; al zal hun eetlust niet bijzonder groot zijn, kan ik me zo voorstellen. Dus dat lijkt me een zinvol initiatief: eten brengen.
Ik weet het: er zijn al kranten vol over gedrukt, tot extra edities toe, praatprogramma's volgepraat door psychologen, dokters, deskundigen allerhande. We kregen beeld en tekst, van de tunnel, de bus, de scholen, het vliegtuig, de ziekenhuizen, funeraria,... Er werd door de media gebalanceerd op de grens tussen wat kan en mag en wat er ver over is. Het beeld van de hangar met de kisten flitst regelmatig door mijn hoofd sinds ik het als een koude douche over me kreeg uitgestort bij het vrijdagavondjournaal. Ik drukte de voorbije dagen een paar keer op de "uit"knop omdat ik het allemaal niet meer wilde horen en zien. Te veel.
De ouders en andere naasten hebben die optie niet. Zij kunnen niet wegzappen wegens te veel ellende. Ik heb geen idee hoe zij het doen. Wat zou het toch mooi zijn als het gezegde "gedeelde smart, is halve smart" echt zou gelden. Dan zouden we toch allemaal een klein stukje van dat immense verdriet van hen overnemen om het zo wat draaglijker te maker? Maar dat kunnen we niet. We kunnen alleen maar iets neerpennen in een rouwregister en hopen dat het hen -al was het maar enkele ogenblikken en misschien op een veel later moment- steun geeft, ons respect tonen door het vorige vrijdag om 11u even stil te maken, een kaars te branden, een blogstukje te schrijven,... Maar uiteindelijk moeten zij alleen verder met die loodzware last op hun schouders.
De speeltuin bij het marktplein leek vandaag zo pijnlijk veel leger dan vorige week.