maandag 23 januari 2012

kantelen

“En lukt het ook om dit te lezen?", vraagt hij vriendelijk. Waarop ik eerlijk antwoord dat het wel lukt als ik mijn oog een beetje dichtknijp. "Jamaar, dat mag niet bij een oogtest," zegt de mijnheer een beetje streng. Zucht, ok, dan, ik kan dat lijntje letters NIET lezen. “Uw ogen zijn toch wat achteruit gegaan tegenover de vorige oogtest.” Ja, duh? Anders had ik toch geen afspraak gemaakt als ik dacht dat ik nog perfect kon zien met mijn huidige bril? "Het valt allemaal nog wel mee", zegt hij dan snel, maar voegt er dan genadeloos aan toe "Tja, u bent nu *PIEP* jaar, dat is op zich nog heel jong, maar toch de leeftijd waarop sommige mensen die voordien geen bril hadden stilaan aan een leesbril toe zijn. U nadert die kantelleeftijd." Jakkes, wat klinkt dat eng. Kantelleeftijd?? Ik zeg niks en denk er het mijne van. Natuurlijk heb ik die eerste rimpeltjes (liever: lijntjes) in mijn voorhoofd al lang gezien, maar ik heb mij zelf nog nooit "kantelleeftijd" gevonden. Kantelleeftijd klinkt alsof ik een heel brede kloof nader die tussen “jong” en “oud” ligt en dat ik binnen de kortste keren aan die “oud”kant van de kloof zal staan zonder ooit nog terug te kunnen naar die andere kant. Ik luister nog maar half naar de rest van zijn uitleg. Dat dat voor mij zal betekenen dat ik waarschijnlijk als ik aan de computer zit of lees, liever mijn bril zal afdoen dan ophouden. Ja, dat had ik zelf ook al gemerkt. Dat hebben de collega's ook al gemerkt waarschijnlijk. Dat ik de laatste maanden op het werk vaak rondloop met mijn bril in mijn haar (als een zonnebril) omdat ik zonder bril beter op mijn computerscherm kan kijken dan met.
Ik voel me door dat woord "kantelleeftijd" ineens stokoud. Ik denk dat ik maar eens langs de bakker in de Parkstraat loop, waar de winkeldame me nog steeds met "juffrouw" aanspreekt. (Ok, toegegeven, dat doet ze volgens mij bij elke vrouw die er volgens haar onder de 60 uit ziet.)