Egyptenaren en Grieken in Londen

Alleen al het British Museum is een trip naar Londen waard! Gewapend met een plannetje van het museum (waarin in je zonder plan ongetwijfeld verloren loopt), troonde ik Dochterlief mee naar de Griekse en Egyptische afdeling voor een les cultuurgeschiedenis met veel illustratiemateriaal. Ze was geboeid en keek zich de ogen uit het lijf. Natuurlijk maakten vooral de mummies veel indruk. Maar ook de op kinderen van 6 tot 11 jaar gerichte speurtocht met opdrachtjes in de Griekse afdeling was heel geslaagd. Dochterlief vroeg zich wel -terecht- af waarom al die mooie dingen in Londen staan terwijl die eigenlijk uit andere landen komen."Waarom staan die friezen uit het Parthenon niet in Athene waar ze vandaan komen?" Toen liet ik enkele moeilijke woorden als "imperialisme" vallen. Maar ik besloot het toch maar niet te ingewikkeld te maken. Ik was tenslotte even weg van de artikels en boeken over Russisch imperialisme. Dus even later konden de uit alle hoeken van de wereld komende bezoekers mij en Dochterlief enthousiast zien pogen om een elegante pose van een Griekse standbeeld na te bootsen. De met stip leukste opdracht was het organiseren van een feestje in het oude Griekenland. We leerden ook wel dat wij als meisjes op die feestjes alleen aanwezig konden zijn als slavin of danseres en niet als 1 van de genodigden, dat plezier was alleen voor de mannen weggelegd. We hebben dus toch wat vooruitgang geboekt in die paar duizenden jaar.
Voor de andere stukken cultuurgeschiedenis naast de Grieken en Egyptenaren keren we graag nog een keertje terug naar het Britisch Museum. Zit een echte trip naar Londen voor u er niet meteen in? Dan is de website van het museum een aanrader, want daarop kan je ook al heel wat van wat het museum te bieden heeft online proeven.Zowel de online versie als een echt bezoek zijn helemaal gratis!! Maar we stopten met veel plezier een vrije bijdrage in de grote urne in de inkomhal.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Drink op het leven en de liefde!

Happy Valentijn!

 

 

 

 

 

gedichtendag met vertraging

Ruimschoots laat. Gedichtendag is alweer een paar weken geleden. Toen had ik absoluut geen tijd om mijn gedachten door de wereld van de poezie te laten dwalen, maar nu wil ik u toch even wat poezie meegeven van "une grande dame" uit de Russische poezie: Anna Achmatova.

In 1921 schreef ze dit gedicht ergens in Rusland op een treinwagon:

Sneeuw. Ga liggen.Korte metten.
Hoeveel kogels? Vijf?
Achtenentwintig bajonetten?
Alles voor een lijf.
Ik borduurde voor mijn broeder
Bitter dit gewaad.
Bloed, o bloed is iets waar moeder
Rusland graag in baadt.

(Geschreven toen ze vernam dat haar ex-man, de dichter Goemiljov, werd geexecuteerd. Ze zou nog vele andere vrienden en geliefden (ook haar eigen zoon) zien verdwijnen in de strafkampen en gevangenissen onder de Sovjet-terreur.)

En dan nog dit, ook van haar hand, uit de periode voor de Oktoberrevolutie, minder hard en meer iets voor de romantische zielen onder u die nu al in valentijnsstemming willen komen, maar zeker niet zeemzoet. De liefde had in het leven van Achmatova vaak een scherp randje:

De Liefde
Ze kan soms in je hart zitten roeren
als een kleine maar listige slang;
Ze kan soms in je raam zitten koeren
Als een duifje, de hele dag lang.

Ze kan vonken in rijp, en zich mengen
Met de droom van een rouwviolier,
Om je feilloos, in stilte, te brengen
Naar een land zonder rust of plezier.

Ze kan bidden en schreien in stemmen
Van violen: geen zoeter verdriet.
Dankzij haar kan een glimlach beklemmen
Als je iemand de eerste keer ziet.
november 1911, Petersburg

ps. Het bijgevoegde portrait van de dichteres werd in 1914 geschilderd door Nathan Altman. Ze werd ook door verschillende andere kunstenaars afgebeeld, ook door Modigliani met wie ze in 1911 een korte liefdesrelatie had.

ps2: Heel veel dank aan de dames uit Brasschaat die mij met hun vraag voor hun lezing de gelegenheid gaven om mij weer eens helemaal onder te dompelen in de wereld van de Russische literatuur!

London (1): The City

Meer dan 15 jaar geleden studeerde ik een jaar in Londen. Ondertussen was een laatste bezoek aan de stad al meer dan 10 jaar geleden. Hoog tijd dus om nog eens naar Londen te trekken en Dochterlief mee te nemen voor een eerste kennismaking met deze fantastische stad. Een pedagogische studiedag werd aangegrepen als de ideale gelegenheid om er een lang weekend Londen van te maken. Hier een eerste reeksje foto's van de buurt waar we verblevehttp://www.blogger.com/img/blank.gifn, Tower Hill in The City, waar oud en nieuw moeiteloos met elkaar vermengd zijn. Met dank aan Manlief voor de foto's.

 

 

 

 

 

 

 

 

Tot altijd

2012 is begonnen als een sterk filmjaar als je de recensenten mag geloven. Ik hoorde lovende woorden over Jane Eyre, A Dangerous Method en Shame. En natuurlijk heeft ook u al vernomen dat Rundskop in de running is voor een Oscar. We (een paar vriendinnen en ik) zouden naar Jane Eyre gaan kijken, maar helaas speelden ze die al na een weekje alleen nog op het onmogelijke uur van 17u15. Wie kan er op dat uur in godsnaam naar de bioscoop gaan? We zochten naar een alternatief. Het zou J. Edgar worden, omdat die film het beste leek uit het aanbod. Maar toen was het alweer een week verder en stond 'Tot altijd' op de programmatie. Ondertussen was de zin om naar de film te gaan al bekoeld bij de meeste vriendinnen wegens teveel andere verplichtingen, teveel werk, te moe etc. Maar de twee diehard cinefielen onder ons gaven niet op. Hoofdpijn (bij mijn vriendin) noch buikkrampen (bij mezelf) hielden ons tegen. En we waren tevreden! Vriendin E. en ik zijn nogal veeleisend als het over films gaat. We zijn al al te vaak teleurgesteld geweest na al te lovende kritieken te hebben gehoord of gelezen op voorhand. Maar dat gebeurde deze keer niet. Ik vond de film gewoonweg goed.

Dat Koen De Graeve en Geert Van Rampelberg knappe acteerprestaties zouden leveren in deze film had ik wel verwacht en ja, dat doen ze! Maar ook Iwein Segers, voor wie de rol van Speck op het lijf lijkt geschreven te zijn, levert een verfrissende prestatie en Viviane De Muynck schittert als de moeder van Mario.
Na afloop van de film hoorde ik de man die naast me zat zeggen tegen zijn vriendin dat hij vond dat de film te veel over de moeilijke momenten ging, over de fase van ziek-zijn en te weinig over het plezante leven dat Mario heeft gehad. Ik deel die mening niet. Natuurlijk gaat de film over moeilijke keuzes, over moeilijke momenten, over ziek zijn en over dood gaan. Dat laatste is nog altijd 1 van de grote taboes in onze samenleving. Vreemd toch, want het is iets wat ons allemaal ooit zal overkomen. De film kan misschien een bijdrage leveren aan het debat over waardig sterven, euthanasie, en het taboe rond de dood een beetje helpen doorbreken. Maar "Tot altijd" brengt ook een heel mooie ode aan het leven zelf en aan vriendschap. Het wordt op geen enkel moment te melig. Integendeel, er zitten behoorlijk wat fijne momenten van humor in. Tot altijd! is weer een heel degelijke film van Nic Balthazar.

Linda Asselbergs (Knack Weekend) schreef over de film:

Eén scène is voor altijd op mijn net vlies gegrift: die waarbij Viviane De Muynck (moeder Verstraete) als een eigentijdse piéta met haar zo goed als naakte, hulpeloze volwassen zoon in de armen op de rand van het bad zit.
Gaan kijken, zou ik zeggen en dan de rest van het jaar niet meer over futiliteiten mekkeren.

kantelen

“En lukt het ook om dit te lezen?", vraagt hij vriendelijk. Waarop ik eerlijk antwoord dat het wel lukt als ik mijn oog een beetje dichtknijp. "Jamaar, dat mag niet bij een oogtest," zegt de mijnheer een beetje streng. Zucht, ok, dan, ik kan dat lijntje letters NIET lezen. “Uw ogen zijn toch wat achteruit gegaan tegenover de vorige oogtest.” Ja, duh? Anders had ik toch geen afspraak gemaakt als ik dacht dat ik nog perfect kon zien met mijn huidige bril? "Het valt allemaal nog wel mee", zegt hij dan snel, maar voegt er dan genadeloos aan toe "Tja, u bent nu *PIEP* jaar, dat is op zich nog heel jong, maar toch de leeftijd waarop sommige mensen die voordien geen bril hadden stilaan aan een leesbril toe zijn. U nadert die kantelleeftijd." Jakkes, wat klinkt dat eng. Kantelleeftijd?? Ik zeg niks en denk er het mijne van. Natuurlijk heb ik die eerste rimpeltjes (liever: lijntjes) in mijn voorhoofd al lang gezien, maar ik heb mij zelf nog nooit "kantelleeftijd" gevonden. Kantelleeftijd klinkt alsof ik een heel brede kloof nader die tussen “jong” en “oud” ligt en dat ik binnen de kortste keren aan die “oud”kant van de kloof zal staan zonder ooit nog terug te kunnen naar die andere kant. Ik luister nog maar half naar de rest van zijn uitleg. Dat dat voor mij zal betekenen dat ik waarschijnlijk als ik aan de computer zit of lees, liever mijn bril zal afdoen dan ophouden. Ja, dat had ik zelf ook al gemerkt. Dat hebben de collega's ook al gemerkt waarschijnlijk. Dat ik de laatste maanden op het werk vaak rondloop met mijn bril in mijn haar (als een zonnebril) omdat ik zonder bril beter op mijn computerscherm kan kijken dan met.
Ik voel me door dat woord "kantelleeftijd" ineens stokoud. Ik denk dat ik maar eens langs de bakker in de Parkstraat loop, waar de winkeldame me nog steeds met "juffrouw" aanspreekt. (Ok, toegegeven, dat doet ze volgens mij bij elke vrouw die er volgens haar onder de 60 uit ziet.)

kerstvakantie in beeld