BK wielrennen

De kans dat u dezer dagen lijdt aan een sport-kijken indigestie lijkt me niet gering. WK voetbal, Wimbledon, binnenkort de Tour. Ergens daartussen was er gisteren ook nog het BK wielrennen. Ik ken weinig tot niks van de koers en toen bleek dat Tom Boonen niet meedeed, werd het lijstje met namen van de deelnemers die ik wel kende ineens heel erg klein. Maar toch snoven we mee de sfeer op. Op de groene plek die we anders steevast alleen voor ons hebben om te picknicken hier in de buurt was er nu een gezellig komen en gaan van mensen, waaronder ook enkele buren van in ons appartementsgebouw. Zo zorgde de koers ervoor dat we nog eens babbelden met buren. Af en toe in huis wat drank, ijsjes en fruit gaan halen en ondertussen even op TV gluren zodat we een idee kregen wie wie was van die voorbijrijdende coureurs. Telkens wanneer we "Rodania" hoorden, verlieten we onze schaduwrijke plek onder de bomen om de bezwete wielrenners bemoedigde woorden toe te roepen en wat foto's te maken van het gebeuren. Een geslaagde zondagnamiddag.

vakantiekalender

Hij ligt hier weer voor me. De jaarlijkse vakantiekalender die ik opstel voor Dochterlief. Twee volle maanden vullen met pret en ontspanning, sport en spel,... Ik weet nog hoe het mij enkele jaartjes geleden toen Dochterlief nog kleuter was bijna onmogelijk leek om die vakantie gevuld te krijgen met het juiste evenwicht van opvang elders en tijd thuis bij mama en/of papa. Nu daarentegen is die kalender is een mum van tijd vol (mits de juiste planning vooraf, zoals op een zondagochtend in februari op een ontiegelijk uur gaan aanschuiven voor de inschrijvingen voor de sportkampjes van Tofsport). Dat Dochterlief nu al wat ouder is en dus kan kiezen uit een groter aanbod van activiteiten en dat de werkgever van Manlief nu uitstekende vakantieopvang organiseert, kan ik alleen maar toejuichen! Maar ik heb ook geleerd om doelbewust enkele daagjes blanco te laten om die last minute in te vullen met gaan picknicken met vriendinnen als het weer en hun agenda het toelaat, of een vriendje uitnodigen voor een speelnamiddag, of om een snipperdag te nemen en met Dochterlief op een regendag naar de bioscoop te gaan, of een daguitstap te maken, of wie weet zelfs nog een korte kortbijvakantie met het hele gezinnetje.
Ook al heb ik zelf geen twee maanden vakantie voor de boeg, toch kijk ik al uit naar de zomervakantie om Dochterlief te horen vertellen over wat ze uitspookte bij Stekelbees of in de tuin bij oma en opa, etc. Dat de wekker dan niet zo vroeg afloopt omdat we dan niet op tijd aan de schoolpoort hoeven te staan, dat is voor mij (als een absolute niet-ochtendmens) al vakantiegevoel. Maar eerst nog even doorbijten en mijn best doen om morgenochtend wel de race tegen de schoolbel te winnen.

ook hier valt niet aan te ontsnappen

Jullie zullen het hebben geweten of de Rode Duivels nu meedoen of niet: ook aan het WK voetbal valt niet te ontsnappen. Dankzij deze enthousiasteling krijg ik er alvast ook een beetje zin in. Iemand zin om zich aan een pronostiekje te wagen over wie de finale zal spelen?

er valt niet aan te ontsnappen

U had toch niet gedacht dat ik samen met Stijn Meuris had afgehaakt? Dat ik hier wegens hoog 'ik ben dat gedoe kotsbeu' gehalte zou oproepen tot een boycott van de verkiezingen? Of dat ik hier helemaal geen politiek zou tersprake brengen? Wel, eerlijk gezegd, heel even leek me dat discours van Meuris heel aanlokkelijk. Het zat (en zit nog steeds) me ook tot hier (en ik wijs nu echt naar een hoogte ver boven wat ik aankan) met dat politieke geleuter en die non-activiteit. Maar ik kwam al vrij snel tot de conclusie dat steen en been klagen en zagen en passief toekijken niet tot een oplossing leidt (wat zijn wij Belgen daar toch goed in). Bovendien ben ik in mijn dagdagelijkse beroepsleven net iets teveel bezig met politiek in landen waar het met de democratie zo erg is gesteld dat ik het zonde zou vinden om mijn eigen kiesstem niet te gebruiken. Want laat ons even duidelijk zijn: ja, ze hebben er hier een ongelooflijk, eigenlijk ontoelaatbaar boeltje van gemaakt; maar neen, dat betekent gelukkig niet dat hier de democratische principes niet meer gelden.
Dus probeer -ondanks de weerzin die u wellicht voor het hele zootje Belgische politici met mij en menig anderen deelt- toch een oordeelkundige analyse te maken en een doordachte stem uit te brengen. Dat het kijken naar TV-debatten zoals dat van zondagavond daarbij kan helpen, betwijfel ik ten zeerste. Met een applausmeter in de hand lijkt men tegenwoordig te beslissen wie de beste politicus/politica is. Ja, natuurlijk moeten politici hun eigen programma goed kennen en natuurlijk moeten ze hun boodschap in duidelijk verstaanbare bewoordingen aan de man/vrouw op de straat/in de luie zetel achter het tv-scherm kunnen overbrengen. Maar er is meer nodig dan enkele rake oneliners en verbale agressiviteit om ons uit de politieke impasse te leiden.
Om nog maar te zwijgen over al dat gegoochel met cijfers (blijkbaar een trend die uit Nederland nu ook naar hier komt overwaaien). Elk verkiezingsprogramma moet 'becijferd' zijn. Ja, het lijkt me niet meer dan normaal dat men niet meer mag beloven aan de kiezer dan wat haalbaar is, maar moet er op elk voorstel nu echt een cijfer geplakt worden? Het gaat toch om bedragen waarvan mijn hoofd (en dat van de gemiddelde Belg samen met mij, geloof ik) begint te duizelen. Een miljoentje hier, een miljardje daar en huppakee de rekening is klaar.
Enfin, genoeg gepreekt. Ga heen en stem met uw verstand (en ook een beetje met uw hart)!

terugblik op pinkstermaandag

Terwijl het hier echt zit te gieten, denk ik graag even terug aan Pinstermaandag. Ik nestelde me toen in de tuin van mijn ouders, zette mijn strenge (zonne)bril op en begon thesissen na te lezen. Maar veel schoot ik daar niet mee op, want plots ontstond er een watergevecht met Dochterlief, wat voor veel pret zorgde. Ik kon net voorkomen dat de thesissen helemaal nat werden. Neen, lieve studenten, geen zorgen, ik heb er angstvallig over gewaakt dat de waterpistolen niet op het resultaat van jullie noeste werk werden gericht ;-) Toen iedereen was opgedroogd in het zonnetje, volgde er nog een spelletje petanque met 3 generaties. Daarna plantte ik me toch nog wat met een thesis neer in de tuinzetel. Het was best interessante lectuur over de rol van vrouwen in de Russische politiek.
's Avonds luisterde (en keek ik half) naar de eerste finale van de Koningin Elisabethwedstrijd (op zo'n momenten kan ik er echt van genieten om digitale tv te hebben en dus naar Canvas+ te kunnen kijken) en daar werd veel aandacht besteed aan het feit dat er een vrouwelijke dirigent het orkest leidt. Blijkbaar -naast de (Russische) politiek en vele andere sectoren- ook een beroep waarin vrouwen heel erg ondervertegenwoordigd zijn en nog tegen veel vooroordelen moeten opboksen. Maar volgens de kenners deed ze het uitstekend, die kleine, energieke Marin Alsop. Al was ze wel behoorlijk 'pissed' naar verluid over het feit dat het zo ondraaglijk warm was in de zaal maandagavond. Zij zal het dus niet erg vinden dat het ondertussen een pak koeler is geworden. Ik kijk er alvast naar uit om nog meer schitterende muziek te horen in de rest van de finales van de wedstrijd. Perfecte manier om te ontstressen na heel erg drukke werkdagen (of onder het luisteren nog wat verder te werken).

het beestje

Ik zit weer in een vicieus cirkeltje van werk, werk en nog wat werk voor de boeg. Ik kom belange niet aan mijn broodnodige 7 (beter nog 8) uurtjes slaap per nacht en mijn lichaam roept: moe, MOE!!! Maar ik doe alsof ik het niet hoor en doe gewoon verder, want ik heb geen tijd voor dat gezaag van mijn knorrige lijf. Dat is niet goed, want door niet te luisteren naar mijn lichaam ben ik al eens heel erg hard uit de bocht gevlogen. Figuurlijk dan welteverstaan. Het is ondertussen al bijna 4 jaar geleden dat ik toen keihard door het rood reed. Ik heb toen tegen wil en dank maanden aan een stuk volledig knocked out langs de zijlijn moeten toekijken hoe de rest van de wereld verder raasde. Ik leerde toen een paar heel belangrijke levenslessen en krabbelde langzaam weer overeind. Ik beloofde mezelf plechtig dat ik het nooit meer zover zou laten komen. Dat lukt aardig, maar soms durf ik nog wel eens met die grens van mijn kunnen te flirten omdat ik het knap lastig vind om dingen aan mij laten voorbij te gaan, om neen te zeggen, om niet alles tegelijkertijd te willen. 't Is de aard van het beestje, moeilijk af te leren slechte gewoontes. En binnenkort vertrekt Manlief weer voor langere tijd naar het Verre Buitenland (Shanghai en Bangalore) en ik weet dat ik als hij er niet is nog vaker de neiging heb om tot een kot in de nacht achter mijn computer te zitten en zo een torenhoog slaapgebrek op te bouwen. Dus trekt u dan op tijd eens aan mijn oren om te zeggen: Foei, Autumn Leaf, niet goed bezig! aub?

Geen paniek: ik leef nog! Maar heb het gigageitenkaas-gigantisch druk, om het met de woorden van Geronimo Stilton te zeggen (1 van Dochterliefs helden). Straks mag ik een hele namiddag een publiek gaan entertainen met een lezing over het hedendaagse Rusland en zondag geven we een feest bij ons thuis voor Dochterliefs eerste communie. Dat zijn zowat de meest energievretende items op mijn agenda, maar daarnaast zijn er nog deadlines voor boekhoofdstukken en conferentiepapers en zoveel meer. Ik kom dus eventjes niet aan bloggen toe. Maar ik beloof beterschap.