morgen maandag

Wat ik nog even kwijt wilde voordat de nieuwe werkweek me helemaal in beslag neemt en me nauwelijk 5 minuten vrije tijd om te bloggen belooft:
-dat ik het net als deze blogster een belachelijk voorstel vind om voor jongere autobestuurders een strengere alcohollimiet in te voeren: iedereen gelijk voor de wet, en ja, dan maar heel streng voor iedereen als het moet.
-dat ik niet weet wat te denken van de benoeming van onze haiku-premier tot president van Europa behalve dat het veel zegt over de zwakte van de EU en van die functie
-dat we samen met Dochterlief naar junior eurosong keken waarbij wij vooral naar haar keken omdat ze mee zat te zingen en dansen en dat Nederland ons een verdiende winnaar lijkt
-dat ik me afvraag hoe het komt dat ik zo'n barstensvol agenda heb
-dat hier halsreikend naar de komst van de Sint wordt uitgekeken
-dat het Nationale Voorleesweek is en dat voorlezen echt wel het leukste kwartiertje van de dag is, zoals de slogan van Stichting Lezen zegt
-dat ik nog nooit van het woord 'bladmoes' had gehoord tot Dochterlief dat moest leren voor haar test WO
-dat ik de film 'My Sister's Keeper' zag tijdens een Ladies Night at the Movies en dat dat gerust 1 van de grootste 'blijtfilms' aller tijden mag worden genoemd want de hele filmzaal zat collectief te snotteren
-dat ik vanavond lekkere gratis frietjes met 'Leivese saus' at op de Oude Markt
-dat ik blij ben dat Manlief tussen 2 lange buitenlandtrips even thuis is.

openlucht wellness in de ardennen

Ikzelf op de achterbank, pa aan het stuur, ma ernaast, op de snelweg richting Ardennen. Onze uitstap vandaag riep veel herinneringen op aan de tripjes die we in mijn kindertijd naar de Ardennen maakten. Toen leek zo'n autorit uuuuren te duren, werd er vooraf druk gepland op de wegenkaart welke route er zou worden gevolgd. Vandaag zat dochterlief naast mij op de achterbank naar De Mestkever te luisteren, terwijl de GPS de weg wijst. Maar ook nu werd de trip goed voorbereid. Mijn moeder had -zoals steevast bij dit soort gelegenheden- een karrevracht aan regenjassen, sjalen, mutsen, handschoenen, sokken, laarzen bij want haar belangrijkste zorg is voorkomen dat iemand in het gezelschap kou zou lijden of blaren op de voeten zou krijgen door een gebrek aan het juiste schoeisel. Vader weigert zich slaafs over te geven aan de soms wispelturige GPS en heeft de route dus ook op de wegenkaart uitgestippeld. Het internet voorzag ons van de nodige toeristische informatie.
Zo arriveerden we tegen de middag in het centrum van Saint-Hubert, waar we voor we aan onze wandeling begonnen een croqske aten in een behoorlijk authentiek ogende taverne-hotel-restaurant (nadat ze ons eerst in 2 andere 'etablissementen' op niet al te vriendelijke toon duidelijk maakten dat er alleen 'a la carte' gastronomisch kon worden gegeten en/of dat er geen plaats was alhoewel er nog heel wat lege plaatsen in het restaurant waren). Dochterlief deed haar best om haar eerste woordjes Frans te leren en vroeg dus hoe ze 'croque monsieur' in het Frans moest vragen :-)
De alomtegenwoordigheid van de legende van St Hubertus in de vorm van talrijke beeldhouwwerken, standbeelden en prullaria die een hert met reuzachtig gewei en kruis tonen, konden op niet veel publieksenthousiasme rekenen op deze vrije dag. Het centrum gaf een eerder verlaten indruk.
Aan de Fourneau St Michel trokken we onze laarzen aan en de natuur in. Even later stapten we het poortje van het arboretum binnen en lieten onze voeten zich gewillig masseren op de zachte ondergrond van het bos, gevormd door metershoge explaren van naaldbomen met exotisch klinkende namen, en een rijke variatie aan soorten naalden en vruchten. Maar het waren niet de reuzachtig hoge Douglassparren en co die de sterren waren van dit arboretum, want dat was ongetwijfeld eerder het deken van verschillende mossoorten dat de bodem tooide. Zo mooi en zo heeeeerlijk zacht onder de voeten!!! Ik hield dus mijn blik vaker naar beneden gericht (dat gaat ook een pak makkelijker dan naar omhoog kijken met mijn nekhernia en was ook nodig om niet over de ver uitlopende boomwortels te struikelen) en zag zo ook mooie varensoorten, paddenstoelen en zwammen.
Daarna volgden we de weg die ons alsmaar dichter bij de mooi meanderende Masblette bracht, tot we -tot groot jolijt van Dochterlief en ook van de rest- aan het verrassend mooie punt kwamen waar Masblette en Palogne samenstromen en je via een wed/wandelbruggetje het water kan oversteken. Het absoluute hoogtepunt van Dochterliefs dag was met haar laarzen in het stromende water staan. Terwijl ik haar voortdurend tot voorzichtigheid aanmaande (omdat ik me al helemaal een uitschuiver met de laarsjes en kletsnatte en bijgevolgd bibberkoude dochter kon voorstellen) vond ik het toch ook wel een fijne ervaring om daar zo in dat heldere snelstromende water te staan. Vlakbij vonden we de perfecte plaats voor een gezond vieruurtje omringd door elfenbankjes.
Toen werd het tijd om terug richting auto te stappen. Dochterliefs beentjes werden stilaan moe, maar ze bleef flink stappen. Met een gezonde blos op de wangen hielden we na onze wandeling rust in deze charmante taverne aan de Fourneau St Michel (een Ardense versie van Bokrijk, wat we niet bezochten maar zeker op een lijstje plaatsen van 'nog leuk voor een volgend dagtripje'). De bediening was er supervriendelijk, de inrichting oergezellig en de prijzen democratisch.
We sloten het vakantiedagje af in dit Italiaanse restaurant dat we ontdekten, net voor we de taalgrens weer zouden oversteken. De op en top Italiaanse patron toverde heerlijk eten op tafel en omringde ons met veel gastvrijheid. Zo waanden we ons nog even langer 'in het buitenland in eigen land'.
Het was een heerlijk dagje openlucht wellness in de Ardennen, heerlijk voor voeten en geest (en veel minder duur dan 1 of andere wellness behandeling)! En ook op culinair vlak kwamen we niks te kort.
Als u nog tips heeft om leuke plekjes in eigen land te verkennen: altijd welkom!

beter dan de boekenbeurs

Dochterlief en ik zochten wat troost nadat we manlief hadden gedropt op Zaventem voor een lange zakenreis richting het verre Azie. En waar je kan beter troost vinden dan in een goed boek? Dus gingen we naar de kinderboekenverkoop van de stadsbibliotheek. Het was al in een flink stuk in de namiddag en ik vreesde dus dat er niet veel meer zou te rapen vallen. Maar wat had ik het mis! Er lagen nog sta-pels boeken! Weliswaar volledig kris-kras door elkaar, dus Mustiboekjes naast een tienerboek van Karel Verleyen enzo. Maar het snuffelen was echt plezant. Er zaten nog heel wat boeken tussen die dochterlief konden bekoren. We moesten ons noodgedwongen wat inhouden, want ik was vergeten een tas/rugzak mee te nemen en we konden dus slechts zoveel boeken kiezen als onze armen konden dragen op de busrit terug naar huis. Het werden er uiteindelijk 10 en dat betekende dat we -aan de spotprijs van 0.50 Euro per stuk- slechts 5 Euro armer, maar zoveel boeken rijker thuiskwamen. Beter dan de boekenbeurs!

herfstvakantie

Vaak is het sakkeren, maandenlang op voorhand puzzelen, aanschuiven om in te schrijven,... opvang voor de kinderen vinden tijdens de schoolvakanties is voor werkende ouders niet altijd een pretje. Om nog te zwijgen van die pedagogische studiedagen die in aantal toch minstens wel lijken verdubbeld te zijn in vergelijking met de tijd dat we zelf school liepen. Je hoort me daarover wel eens zeuren.
Maar vandaag niet, vandaag was het zo'n dag waarop ik de scholen dankte omdat ze ons er op tijd en stond toe dwingen om eens een dagje verlof te nemen. Vandaag deden we dat allebei, zowel manlief als ik, en we spenderen dus deze hele gure herfstdag samen, zomaar middenin de werkweek. Ik hoorde de (nog kinderloze) buren vertrekken naar hun werk, terwijl we zelf nog heerlijk in bed lagen, terwijl dochterlief naar Ketnet keek (ja, dat mag op een vakantiedag ;-) De voormiddag bleven we gezellig binnen. Vlak na de middag trokken we naar de Grote Markt om de Rode Hond te verwelkomen, en dat gebeurde feestelijk met balonnen, tromgeroffel, een BV, een hartverwarmend lied en een heerlijke (gratis!) warme wafel. Daarna volgden we de hondenpootjes tot in bibliotheek Tweebronnen, waar dochterlief knutselde, en samen met ons naar de voorstelling van het verhaal 'Dina en Nadine' luisterde (de volwassenen genoten er ook van) en waar we natuurlijk niet vertrokken zonder een stapeltje boeken voor ons leesmonstertje. Op de terugweg stopten we in een praat- en leescafe, waar we ons warmden aan een kop thee, voor we weer als vrolijk uitgelaten hondjes door weer en wind verder terug tot thuis waaiden.

Hemel in het klad

Ik gaf het al aan: drukke tijden hier. Maar woensdagavond was het echt heerlijk uitblazen tijdens een zussenuitje (dat was veel te lang geleden, niet, zus?). In de stadschouwburg lieten we ons een avondje lang entertainen door Bart Peeters en zijn bandje met hun schone liedjes in warme klanken. Grote bewondering van mijnentwege voor deze duizendpoot. Die liedjes over heel herkenbare, gewone simpele dinges van het leven en dan de manier waarop hij dat brengt. Je moet het maar kunnen met een serieus slaapprobleem kampen en daar dan een heel leuk liedje met de erg misleidende titel 'Slaapwals' over maken bijvoorbeeld.
Ik kom na zo'n avondje echt als een gelukkige mens weer buiten uit de schouwburg. Trouwens, over geluk gesproken, de teksten zijn stuk voor stuk de moeite, maar wat bij mij het meest bleef hangen was het liedje 'Sint-Franciscus' met dat stukje tekst: 'is geluk dan niet een soort van pleister, die niet eens zo bijster... lang kleeft?'
Bij Rozebril die er ook was, kan je ook een enthousiaste reactie lezen. De rest van het publiek was ook behoorlijk enthousiast om het zacht uit te drukken. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat er zoveel studenten graag naar Bart Peeters luisteren, had meer mensen van een oudere generatie verwacht. Maar dat was helemaal niet het geval en zorgde voor veel sfeer in 'the house'.

happen

Hap, hap,...hap, even wat adem happen terwijl ik net niet verdrink in h e t w e r k.
Maar voor de rest alles prima, hoor, met autumn leaf, die zich in dit seizoen ondanks het grijze weer wel in haar sas voelt.

vakantiekiekjes uit het noorden

Omdat een echt vakantieverhaal er niet van komt, hieronder wat beelden van die andere vakantie die we ook in het noorden doorbrachten,namelijk in de Duitse hanzestad Luebeck. We zagen er weinig toeristen en dat verwonderde ons, want dit stadje is echt charmant. Misschien had het te maken met het feit dat het nog begin juli, en dus nog geen schoolvakantie in Duitsland was.
Om elke hoek wachtte wel een straatje met mooie oude huizen. Dochterlief raakte er -samen met ons- in de ban van de middeleeuwse hanzesteden, een concept waarvan we ons nog wel wat herinnerden uit de geschiedenislessen, maar dat hier wel heel erg goed werd uitgelegd in het museum in de Holstentor en dat nog er levendig aanwezig was in de vele historische gebouwen.
We voeren er niet in echte hanzestijl naartoe langs 1 van de vaarroutes van destijds van Brugge naar Luebeck, maar maakten er een moderne mix van allerlei vervoersmiddelen van, wat het nog meer tot echt reizen maakte. Met de bus naar het station van Leuven, vandaaruit de trein naar de luchthaven, dan van Brussel naar Hamburg gevlogen, waar we ons dan met de S-bahn verplaatsten van de luchthaven naar het station en van daar dan de trein naar Luebeck namen (en om weer huiswaarts te gaan dat alles in de omgekeerde richting met het verschil dat we toen aan de luchthaven werden opgepikt omdat het erg laat werd voor de vermoeide dochter). In Luebeck zelf maakten we gebruik van de bus om ons van ons vakantie-appartementje te verplaatsen naar de bezienswaardigheden. Dat het appartementje werd verhuurd door een mevrouw met een dochter van 9, was een fijne verrassing voor dochterlief, die -zoals alleen kinderen dat kunnen- over de taalbarriere heen vriendschap sloot met het meisje.
Hou je van Brugge, maar vind je het daar soms (of meestal) te toeristisch? Dan is Luebeck zeker een stad die jou ook zal bekoren. En bijna vergeten: het ligt dus echt wel vlakbij de Oostzee, waar je in van die strandkorven kan zitten genieten op het strand. Om van de Oostzee optimaal te genieten hadden we niet echt genoeg tijd tijdens ons verblijf in Luebeck en was het weer ook een beetje te wisselvallig. Dat vond ik best wel jammer, maar ik had toen nog geen idee dat ik 2 maanden later wel zou kunnen genieten van een zonnige dag op het strand aan de Oostzee, weliswaar niet in Duitsland, maar in Rusland! Maar daarover een andere keer meer.
Er loopt overigens momenteel een film in de Belgische bioscopen die zich afspeelt in het oude Luebeck: de Buddenbrooks, een film gebaseerd op het gelijknamige boek van de Nobelprijswinnende Thomas Mann. Ik heb de film nog niet gezien, noch het boek gelezen. Wie 1 van beide wel -of beter nog: beide!- heeft gedaan, mag me altijd zijn mening geven.