winterslaap

Het moest er van komen. Wekenlang uitzonderlijk veel energie: doorwerken tot een kot in de nacht zonder probleem, de adrenaline gierde door mijn lijf. Het ging allemaal heel erg goed. Manlief en ikzelf stonden verbaasd toe te kijken hoe goed mijn lichaam met de stress omging. Ik heb immers op dat vlak geen al te indrukwekkend palmares. Ik durf wel eens te bezwijken onder stress, maar daarover een andere keer meer. Want dat is een verhaal op zich. Na de verdediging had ik een weekend rust gepland, maar dat leek overbodig: in plaats van rusten, lezen, en zappen, koos ik voor wandelen en spelen in het bos tot groot jolijt van Dochterlief. Maar nu komt eindelijk de opgebouwde vermoeidheid haar tol opeisen. Ik voel me klaar voor een winterslaap. De kook- en reisboeken liggen opgestapeld op mijn nachtkastje, maar zeggen me niet veel. Ik wil niet kokerellen en ook niet city-trippen. Ik wil gewoon rust. Dat merkt u misschien ook wel op deze blog. Maar is er wel een probleempje: mijn agenda staat boordevol. Allemaal nieuwe projectjes, nieuwe plannen voor het post-doctorale leven. Ik heb er zin in, maar nu nog even niet. Ik ben van plan een actie-committee op te richten om een aantal dagen extra verlofdagen (klein verlet zoals dat zo vreselijk heet) te eisen voor wie net z'n doctoraat heeft verdedigd. Aan de gelukkige in kwestie de keuze om die dagen te vullen met feesten of slapen. Maar zo'n committee oprichten zou teveel energie vragen op dit moment. Dus hou ik het bij er gewoon een beetje suf bijlopen als u het me even toestaat.

CBS - Sarah Palin On Foreign Policy

Zoals een Amerikaanse vriendin gisteren zei: "Dan hebben we eindelijk eens een vrouw die meedraait in de toppolitiek en dan is het zo'n vrouw die andere vrouwen door de grond doet zakken van schaamte door haar onkunde."...
Maar he, je moet wel toegeven dat het Palins verdienste is dat we weer heerlijk kunnen lachen in deze Amerikaanse verkiezingsronde die dreigde bloedserieus te worden.

gewoon goed

Gisteren met movie buddy E. naar "Los" gaan kijken. Niet dat die Vlaamse film bovenaan ons lijstje van "willen-we-absoluut-gezien-hebben" films prijkte. We wilden eigenlijk naar "Waltz with Bashir", maar tot onze grote verontwaardiging speelden ze die al niet meer om 20u. Dus dan maar beslist om "Los" uit te proberen. En neen, helemaal geen spijt van die keuze. Om te beginnen: ik heb het boek niet gelezen, dus ik heb geen flauw idee of de stijl van de verfilming overeenkomt met de schrijfstijl van Tom Naegels. Maar ik moet zeggen dat Jan Verheyen me hier aangenaam verrast. Heb vaak geglimlacht en zelfs een paar keer luidop gegniffeld (ik ben niet zo het luid lacherige type dus da's al een hele prestatie op zich). De 'moeilijke' thema's die leven in onze maatschappij worden op een heel gewone manier getoond zoals ze zich in de huiskamer van de 'gewone mens' voordoen. Het is een Vlaamse film, dus inclusief de typische gebreken: je ziet een heel aantal bekende koppen op het scherm verschijnen, omdat er maar zoveel acteurs en actrices zijn. Maar ja, Jaak Vanassche speelt den bompa op een heel geloofwaardige manier. En de rollen van Nadia en Tom zijn voor jonge mensen die nog geen BV label hebben, gelukkig.
Natuurlijk is het wel wat hooggegrepen om zowel integratie van allochtonen, als euthanasie, als de bindingsangst van een jonge journalist, allemaal in de mix van het verhaal te gooien. Maar het resultaat is en blijft een degelijke film, waar ik met plezier naar heb gekeken. Ondanks het feit dat de film blijft steken in oppervlakkige discussies, kreeg ik toch een aantal keer tijdens de film ferm een soort van wakkergeschud gevoel dat ik ook -net als Tom- zou zitten schipperen tussen mijn mooi klinkende opvattingen en mijn waarschijnlijk veel minder heroische aanpak in de praktijk. En ik beken: ik durf ook wel eens de mensen rondom mij indelen in 'de verstandige en welgeinformeerde Standaardlezers' en 'het plebs dat zijn portie verzuring haalt uit het Laatste Nieuws'...
Lijkt me een goeie film om aan leerlingen van het hogere middelbaar te tonen, als de leerkrachten onder u op zoek zouden zijn naar interessante films die veel gespreksstof kunnen opleveren.

Een andere film die ik ook het label 'goed' zou geven is 'L'empreinte de l'ange'. Origineel verhaal, mooi verfilmd, goeie actrices in de hoofdrollen. Verhaal bouwt mooi de spanning op naar de ontknoping toe en heeft toch geen al te gemakkelijk hollywoodachtig happy end. Maar als dit -zoals ik ergens las- het beste is uit de Franse cinema in jaren, dan blijf ik toch een beetje op mijn honger zitten. Niettemin goed.

U heeft het goed begrepen. Ik heb terug wat meer tijd voor 1 van mijn oude liefdes: de bioscoop. Ik ben van plan op dat vlak veel goed te maken. Dus hier volgt vast nog filmnieuws.

Oef

Oef, eindelijk, zucht van verlichting,...
tot u spreekt een gelukkige (dr.!) autumn leaf.
We zijn net terug van een kort weekendje (pas na de hobbies van Dochterlief gisteren vertrokken) in Natuurpark 'De Meinweg' in Nederlands Limburg, waar het helemaal perfect weer was voor een autumn leaf. Dank u, moeder natuur, om je van je mooiste kant te tonen nu ik in zo'n feestelijke stemming ben. Vergeef me, lezers, ik leef momenteel nog een beetje in een roes.

budgetvriendelijke eetadresjes in leuven

Ananas en Ramenas in de Vaartstraat
Ik ging er gisteren lunchen na een shopping voormiddag. En genoot van de pasta ananas en ramenas toen ik hoorde dat de dames die het restootje al 15 jaar runnen ermee stoppen. De inboedel staat te koop. Haast u dus nog snel naar dit cosy restaurantje voor een lekkere pasta of salade voor het niet meer kan. Heel budget- en vegetariervriendelijk!

De Werf op het Hoogeschoolplein
Al even pretentieloos en charmant: de Werf. Vandaag er genoten van het herfstzonnetje met een rood dekentje rond mij geslagen. Schitterende locatie. De dekentjes, de grote rol keukenpapier (erg handig als je met dochter op stap bent), de prince-koek bij de thee, het lekkere stuk brood in de papieren zak,... Ik vind het allemaal even leuk. Manlief houdt van de volkoren pasta's die ze serveren. Ik ben eerder fan van de wraps en de salades. Als ik een volgende keer meer tijd heb, ga ik zeker voor 1 van de dessertjes (speculaasijs bv. of petit-beurretaart).

feest?

Ik vind het fijn dat verschillende vrienden en familieleden erbij willen zijn op mijn doctoraatsverdediging, ook al heeft die plaats op een doordeweekse dag in de voormiddag. Sommigen willen er zo graag bij zijn dat ze er zelfs een dagje verlof voor nemen. 'Ja', zei een collega (die de doctoraatsverdediging al een paar jaar achter zich liggen heeft), 'het is dan ook een feest, zo'n moment. Je moet het op een groot papier schrijven en boven je computer hangen: het is FEEST!' Maar hij begreep dat ik dat nu niet meteen zo zag. Ik denk vooral aan hoe ik daar 'right on the spot', ad hoc intelligente antwoorden verwacht word te geven op aartsmoeilijke vragen waarin de juryleden goochelen met al het spitsvondige dat hun brein procudeert...Geloof me, sommige professoren zien het als hun manier van sporten, een rondje intellectueel boksen tussen het jurylid en de arme doctoraatsstudent daar vooraan. Maar hopen dus dat ik niet knock-out word geslagen... Eigenlijk zou ik het liefst van al zonder de aanwezigheid van collega's, vrienden en familie zo op de rooster worden gelegd. Ik ben niet het type dat urenlang vrienden en kenissen probeert te onderhouden over hoe interessant mijn werk is en wat ik precies doe. Ik ga ervan uit dat dat de meeste mensen niet echt boeit, ook al vind ik dat ze ongelijk hebben. Dus de meeste vrienden en familie die erbij zullen zijn weten allleen dat ik iets doe "over Rusland". Dat is het zo ongeveer. Dat ze bereid zijn om te komen luisteren, sommigen zelfs in een taal waar ze geen woord van begrijpen, vind ik sympathiek. Maar ik vrees tegelijkertijd dat ze vooral voor het 'evenement' komen, voor het 'showelement'. Dus graag deze waarschuwing: ik ben geen redenaar, niet iemand die met briljante antwoorden kan verdoezelen dat ik de vraag eigenlijk niet echt heb begrepen, ... Ik zal al blij zijn als ik niet teveel hakkel en toch iet of wat bevredigende antwoorden kan geven. Het moet, het is een verplicht nummer om de ultieme eindstreep te halen. Dus zal ik mijn best doen. Meer kan ik niet beloven. Dus lieve vrienden, collega's en familie, ik reken op uw morele steun en kijk er vooral naar uit om na afloop het glas te heffen op een geslaagde afloop.

ps. Waarom loopt uitgerekend nu zowat iedereen te niezen en hoesten? Hou die microbes aub voor uzelf, ik wil nu echt niet ziek worden.

blazen

Blaas, blaas. Twee kaarsjes omdat ik vandaag 2 jaar geleden begon te bloggen. En ook Dochter-van-Beste-Vriendin mag vandaag kaarsjes uitblazen. Welgeteld zeven. Ja, Beste Vriendin lag te puffen en blazen tijdens een eindeloze bevalling terwijl de rest van de wereld op z'n kop stond.
Waar was u zeven jaar geleden? Ik was in New York. Een beetje zoals dat met die beren in dat kinderliedje: ik stond erbij en ik keek ernaar, terwijl Dochterlief in mijn-nog-niet-echt-zichtbaar-zwangere buik groeide.
Het was de vreemdste dag uit mijn leven. Een dag waarvan enkele beelden voor altijd op mijn netvlies zijn gebrand; een dag waarin plots even mijn hele wereldbeeld omver leek te worden geblazen; een dag van heftige emoties over het hele spectrum van verdriet en angst naar vreugde en opluchting; een dag waarop schrijven voor mij de meest intuitieve manier bleek om alles proberen te vatten, want ik heb toen onmiddellijk mijn indrukken op een stuk papier neergekrabbeld; de dag waarop terrorisme een tastbaar deel werd van mijn leefwereld; de dag waarop ik mij misschien voor het eerst moeder voelde, want ik dacht in de eerste plaats aan het in veiligheid brengen van dat ukkie in mijn buik; een dag waarop ik mij een beetje een echte New Yorker voelde.
Nu zeven jaar later blaas ik even het dunne laagje stof van de herinneringen aan die dag. Ik zie de dikke rookpluim over lower Manhattan weer haarscherp voor mij, ik voel de chaos die er heerste weer op mijn huid en hoor de bange, ontzette stemmen van mensen opnieuw, maar ik hoor ook de breekbare stilte en zie de knalblauwe nazomerlucht die later op die namiddag voor een surrealistische aanblik zorgden toen ik in onze suburb van het station naar huis stapte. Ik herinner me hoe ik heel dicht tegen Manlief aangekropen geborgenheid zocht en toch kon slapen na zo'n dag.