wat u nog van mij tegoed hebt...

Ik las in de zomer met hoge verwachtingen 2 boeken van 2 madammen. Ik vond met Dochterlief enkele heel mooie boeken in de stadsbib. Ik ging naar een trouwfeest van Amerikaans-Frans koppel en stelde vast dat die twee veel culturele verschillen op een heerlijke manier overbruggen. Ik maak met die Amerikaanse plannen voor een "kunstprojectje" in ons appartement. Over dit alles en over nog veel meer zou ik hier dolgraag palaveren met u, maar u moet nog even geduld hebben. Nog even, nog heel even eist dat doctoraat (en enkele andere dringende "to be done voor het begin van het academiejaar"- zaken) al mijn energie en aandacht. Daarna gaat Autumn Leaf genieten van haar favoriete seizoen en daarvan zal u hier beslist mogen meegenieten.

ik

Dochterlief schrijft in mooie "krullenletters" (zoals ze niet-drukletters zelf noemt) het woordje 'ik'. Mama en papa zijn onder de indruk en roepen 'wawh' en 'wat goed' naar de ijverige leerling. Geen idee wat de pedagogische verklaring is waarom het woordje 'ik' tegenwoordig het eerste woord is dat ze in het eerste leerjaar leren. Maar alvast een mooie illustratie van de tijdsgeest, want die 6-jarigen zijn superdeluxegeluksvogels die het centrum van het universum uitmaken. Ik beken. Ik pleid schuldig. Ik doe er helemaal aan mee. Mijn enig kind heeft alles wat haar harte begeert. En de komende weken zullen mijn zaterdagen gevuld zijn met prinses heen en weer vervoeren tussen dansles, zwemles en vioolles. Ik had altijd gezworen dat het mij nooit zou overkomen. Ik zou niet zo'n "volvo mother" worden, zoals die werden genoemd toen we in de US woonden (omdat een Volvo daar blijkbaar de reputatie heeft van een auto te zijn die uiterst geschikt is voor het vervoeren van de kinderen naar hun hobbies). Maar tja, Dochterlief danst zo graag en wat beweging is toch goed? En zwemles dat lijkt echt wel obligaat, want zowat elk kind van haar klas volgt zwemles buiten de schooluren, omdat ze het tijdens die tweewekelijkse zwemles op school nooit tegoei leren, zegt iedereen. En Dochterlief kwam nu al na haar eerste zwemles op school thuis met de mededeling dat zij in het selecte gezelschap van slechts 5 andere klasgenootjes zit die nog niet kunnen zwemmen... Ja, ouders kunnen er wat van om de onderlinge sociale druk op te drijven! En de vioolles, dat is iets waar ze al meer dan een jaar van zeurt. Ze kent niemand op vioolles. Het is dus zeker geen imitatiegedrag. En geloof me: wij hebben haar daar nooit of te nimmer warm proberen voor te maken. Het zou zelfs niet in ons hoofd opkomen om het ooit over vioolles te hebben. Een muziekinstrument, ja, maar VIOOL??!! Na maandenlang aandringen van Dochterlief (die telkens als ze een streepje klassieke muziek hoort, feilloos de vioolklank eruit haalt) heeft mama dus wat research gedaan en een viooljuf gevonden. Benieuwd wat dat wordt. Misschien toch maar de raad van een vriendin opvolgen en oordopjes aankopen? Enfin, u hoort het al: ik ben gemakkelijk te overtuigen op dat vlak. Geen haar beter dan al die andere ouders. Maar die zwemles dat is heus alleen maar tot ze de basistechniek onder de knie heeft en de vioolles blijven we alleen maar doen als ze er echt met volle goesting naartoe gaat en ik er geen migraine aan over houd. Zo heb ik het mezelf voorgenomen.
Want ik zou op zaterdag echt wel liever lekker lui de weekendkrant uitgebreid lezen bij het ontbijt en daarna met verse groentjes en ander lekkers aan de slag gaan om te kokerellen of gewoon wegduiken in de zetel met een goed boek of zelf terug gaan lopen. Zo stel ik mij weekends in "mijn leven na het doctoraat" voor. Maar ik ken mezelf. Ik leer het vast nooit. Zo totaal egocentrisch zorgeloos mijn eigen hobbietjes doen, dat lukt me misschien pas als ik op pensioen ben. Tot dan blijf ik wel heen en weer hossen, en gaan we vanavond dus de hele avond op school helpen om andere ouders een drankje aan te bieden na het klassikale oudercontact en hen ondertussen proberen warm te maken om ook lid te worden van de ouderraad, want helpende handen zijn altijd welkom. Maar voor wat sociaal engagement zijn niet alle ouders even gemakkelijk te overtuigen als om 1 of ander veel te duur Studio 100 gadget te kopen. Jammer.

Poetin, de Almoedige, de Sterke, de Beschermer,... to be continued

Na de foto's met ontbloot bovenlijf van een vispartijtje ergens in de Russische wildernis eind 2007 in volle verkiezingsperiode, nu een nieuwe episode in het verhaal van macho Poetin. Deze keer gaat hij een Siberische tijger koelbloedig neerschieten met een verdovingspijl. En daarbij bedankt hij dan fijntjes het Westen voor de hulp die Rusland krijgt in dit project om de natuur te beschermen, terwijl op datzelfde moment de Europese leiders zich het hoofd zitten te breken over hoe ze Rusland op het matje kunnen roepen voor wat het heeft aangericht in Georgie. Heerlijke Russische satire van de bovenste plank als je 't mij vraagt! De Russische Rocky brengt ongetwijfeld nog een vervolgfilm uit een dezer dagen. En ondertussen creert in Amerika een tienerzwangerschap meer chaos dan een orkaan. Als ik dit allemaal hoor, krijg ik zin om mee te zingen met het nieuwe nummer van Bart Peeters "Zo van die Zomerdagen".

Een nieuwe koude oorlog?

Bij de Ruslandkundigen heb je al zolang ik me op dat vakdomein bevind al pessimisten en optimisten gehad. Enerzijds degenen die zeggen dat het allemaal kommer en kwel is, dat er daar geen sprake is en nooit zal zijn van democratie, van respect voor mensenrechten; dat er daar moeilijk uit te roeien corruptie is, en teveel macht voor de geheime diensten, een te grote kloof tussen de nieuwe rijken en de arme gepensioneerden, of dat het geen ondernemers zijn omdat ze gewoon zijn alles van de staat te krijgen; dat er daar geen eerlijke zakenmensen zijn, maar alleen maffiosi; ... Anderzijds heb je degenen die Rusland een succesverhaal noemen, wijzen naar de economische groeicijfers; die de vooruitgang die Rusland op democratisch vlak heeft geboekt sinds het eind van de Sovjet-Unie indrukwekkend noemen; die de relaties tussen Rusland en het Westen als gebaseerd op wederzijds respect omschrijven; die wijzen op de stabiliteit die Poetin bracht,...
Als academicus wordt men verondersteld zich neutraal op te stellen en zich alleen te baseren op objectieve feiten. Je moet niet pro of contra zijn, maar gewoon (ook al is dat niet zo simpel) een wetenschappelijk onderbouwde analyse geven. Toch is het juist in die kringen dat ik al sinds een tweetal jaar regelmatig gewag hoor maken over een 'nieuwe koude oorlog'. Dat kwam dan meestal van westerse (Amerikaanse) Rusland watchers. Journalisten vinden het ook een heerlijk sensationeel begrip en nemen het nu sinds een aantal weken bijzonder graag in de mond. Ik kon me er altijd serieus over opwinden. Dat er fundamentele veranderingen zijn gebeurd in het internationele systeem, waardoor een terugkeer naar de koude oorlogsmentaliteit niet aan de orde is, zei ik dan telkens weer. Twee weken geleden zei ik -doodgemoedereed- tegen een journaliste die weeral eens polste of er een nieuwe koude oorlog komt dat als de media die bewoordingen zouden blijven gebruiken dat wel eens een selffulfilling prophecy zou kunnen worden. En warempel, Rusland dat steeds halsstarig elke verwijzing naar een nieuwe koude oorlog afwimpelde als larie en apekool, sloot gisteren bij monde van president Medvedev voor het eerst de mogelijkheid van een nieuwe koude oorlog niet uit. Tot gisteren behoorde ik in het kamp van de eeuwige optimisten, degenen die geloven in de mogelijkheden van dialoog tussen Rusland en het Westen omdat dat voor beide partijen een goeie zaak is. Tot gisteren weigerde ik in een nieuwe koude oorlog te geloven. Maar gisteren wist ik het plots niet meer. In bed besprong mij ineens de gedachte dat het binnenkort misschien wel eens zou kunnen gedaan zijn met de mogelijkheid om naar Rusland te reizen. Dat Rusland misschien weer haar poorten zou sluiten voor Westerlingen. Dat al die plaatsen die ik in dat wijdse land nog wil ontdekken misschien ontoegankelijk worden. Dat er dan toch misschien een nieuwe koude oorlog komt? Jakkes, dat was even slikken.
Maar deze namiddag stapte een doctoraatsstudente uit het verre Perm mijn kantoor binnen en liet foto's van de stad zien en bracht een doos Russische snoepjes mee. En toen wist ik het opeens weer heel zeker: we moeten blijven geloven in de dialoog met Rusland. En ons vooral niet laten opjutten door de media en een paar politici die graag vuurtje stoken, wij hier niet en de Russen daar niet.

Artikel zoveel.bis

Als ik een brief krijg waarin wordt verwezen naar Artikel zoveel.bis etc. van een of ander reglement, betekent dat meestal geen goed nieuws. Het komt er dan meestal op neer dat die brief me in nogal moeilijke bewoordingen probeert duidelijk te maken dat ik iets heb mispeuterd. Voor u begint te vermoeden dat ik een indrukwekkend strafblad heb of vanuit Leuven centraal zit te bloggen: voor alle duidelijkheid ik heb in mijn leven hooguit een handvol van dergelijke naar Artikels verwijzende brieven ontvangen. Een paar jaar geleden tikte een verzuurde onder-onderbuurman ons met een getypte brief en verwijzingen naar Artikels uit het huishoudelijk regelement op de vingers omdat we bij het buitenzetten van de kerstboom een paar naalden waren vergeten op te kuisen in de gang. Dat is dus het niveau van overtredingen waaraan ik me al heb bezondigd. Maar nu to the point. Ik wil u dit stukje uit de allermooiste brief verwijzend naar Artikels die ik waarschijnlijk ooit zal krijgen niet onthouden:

Geachte promovenda
Artikel 52 van het Reglement Doctoraat Sociale wetenschappen stelt: “Als door de leden van de examencommissie geen fundamentele bezwaren worden geformuleerd of als slechts door één lid bezwaren van die aard worden aangetekend, mag de openbare verdediging worden georganiseerd.”
Aan deze voorwaarde is nu voldaan. Dienvolgens mag worden overgegaan tot de verdediging en publicatie van het proefschrift volgens artikelen 54 tot 62 van bovenvermeld reglement.

Met andere woorden: ik heb -zoals dat in ons doctorandi jargon wordt genoemd - "groen licht" gekregen om te verdedigen. Ik zal nooit weten hoe het voelt om over 2.05 meter te springen, maar ik durf te vermoeden dat mijn blijdschap bij het ontvangen van dit bericht die van Tia benaderde.
Bij deze dank ook aan iedereen die al zo fijn reageerde op mijn groen licht. Het worden nog enkele intense weken tot en met die doctoraatsverdediging. Maar twee jaar geleden durfde ik zelfs niet meer dromen dat ik ooit in deze fase zou geraken. Dus nu gaan we er gewoon voor. Op die dag bibberen en beven voor de juryleden nemen we er wel nog even bij.

rechtzetting

Uit 1 van mijn vorige posts:

Als u een nationaliteitsverandering overweegt - niet alleen omdat u al dat politieke gepalaver beu bent - maar vooral omdat er op sportief vlak zo weinig gelegenheden zijn om trots met de driekleur te staan zwaaien nudat Kim en Justine zijn gestopt en ook Tia en die andere Kim niet in topvorm blijken te verkeren,

shame on me: correctie vereist!! Deze meiden bleken WEL in topvorm en bezorgden mij -samen met veel andere Belgen mag ik hopen - enkele heerlijke kippevelmomenten. En wat ik nu zo fijn vind aan deze meiden buiten het feit dat het topatleten zijn? Wel, dat ze niet op voorhand het constant hadden over hun medaillekansen. Het vel van de beer niet verkopen voor hij geschoten is. Daar hou ik van. Even kort en krachtig als hun voornamen, waren hun prestaties. Dat vereist op z'n minst een rechtzetting van mijnentwege.

eerste keren

Het eerste levensjaar hou je het als nieuwbakken ouders nog allemaal netjes bij: wanneer baby de eerste keer de nacht heeft doorgeslapen, zich heeft omgerold, heeft gekird van het lachen, fruitpap eet, kruipt, "papa" (komt meestal voor "mama" tot grote frustratie van de moeders) zegt, wankele stapjes zet... Ook in de peuterjaren volgen er nog veel 'eerste keren' waarvan kiekjes worden genomen of filmpjes worden gemaakt. Daarna worden fototoestel en camera wat minder frequent bovengehaald. Maar er zijn toch nog de klassiekers die worden vastgelegd: het paaseieren zoeken, de komst van de Sint, het opzeggen van de nieuwjaarsbrief, het versje voor moederdag, het uitblazen van de 3,4,5,6 verjaardagskaarsjes,...
Misschien is het omdat ik er maar eentje heb, maar ik geniet ook van al die andere eerste keren. Dus ik neem me voor om ze nu ook beter te documenteren. Vorige zomervakantie was er het leren fietsen zonder zijwieltjes. Deze zomer was er het leren touwtje springen (en vaststellen dat ik het zelf niet meer zo goed kan als destijds op de speelplaats). Er was deze zomer ook de eerste keer minigolf spelen en pingpongen op vakantie in Duitsland, de eerste keer de Olympische Spelen volgen. Andere eerste keren in de eerste helft van 2008? De eerste keer dat ze zelf spontaan de tafel dekte, dat ze een heuse choreografie uittekende op papier, dat ze op een podium meedeed aan een dansoptreden, dat ze haar haar opstak met een grote speld en er dan plots 2 jaar ouder uitzag, dat ze privacy wilde op het toilet en de deur dus niet meer wagenwijd liet openstaan, dat ze naar zwemles ging, dat ze na 1 dag al vriendjes maakte in een nieuwe groep, dat ze op de spelcomputer van papa mocht spelen, dat ze thee dronk (lindebloesem), dat ze naar Peter en de wolf luisterde, dat ze het onderscheid tussen stalagmieten en stalagtieten leerde, dat ze een papier op haar kamerdeur hing en daarop "niet binnenkomen" schreef, dat ze als iemand jarig was ook vroeg welk sterrenbeeld dat is, dat ze op een veerboot zat, dat ze naar een optreden van de Ketnetband ging en elk liedje bleek kunnen mee te zingen, dat ze tot helemaal boven in het touwenklimrek durfde, dat ze zei "zet de kinderliedjes maar af, ik luister wel mee naar de grotemensenradio", dat ze 10 dagen lang niet duimde (behalve in bed)... Ik kan nog eindeloos doorgaan.
Eergisteren heeft ze haar eerste melktand gewisseld. Dus nu kan ze met zo'n schattige opening in haar gebit aan die andere grote eerste keer beginnen: het eerste leerjaar. Maar eerst nog 11 dagen om nog eindeloos veel andere eerste keren te beleven.
Ik wens ieder van jullie nog heel veel memorabele eerste keren toe!