dinsdag 8 januari 2008

en de prijs voor de hardwerkende Vlaming gaat naar...



Uit Knack Nieuwsbrief (door Ann Peuteman en Ewald Pironet, 08.01.2008):
De prijs voor de hardst werkende Vlaming gaat naar de hoogopgeleide vrouw die voltijds werkt, kinderen heeft en tussen de 30 en de 50 jaar oud is.
Want vrouwen draaien nog altijd op voor het gros van het huishouden. Daardoor ligt de werklast van vrouwen ruim drie uur per week hoger dan die van de mannen. 'De nieuwe man bestaat misschien wel,' zegt Luc Sels, hoogleraar aan de faculteit economie van de K.U.Leuven., 'maar hij laat zich leiden door zijn vrouw: hij is de huishoudhulp die zij kan inschakelen. Zij is de dirigent, en dat is ook de meest stresserende rol. Vooral omdat ze zelf ook nog verschillende taken moet uitvoeren.'

Tja, eigenlijk verbaast deze vaststelling me niet het minst. Heel herkenbaar. Manlief is best wel bereid om af en toe een handje toe te steken in het huishouden. Ik geef het graag toe: hij kuist beter dan ik en is een stuk minder rommelig dan de meeste echtgenoten van vriendinnen! (iets waar die vriendinnen jaloers op zijn, geloof ik). Maar ik blijf, zowel thuis als op het werk, de coordinator, degene die alles organiseert -van het plannen van de kinderopvang in schoolvakanties tot het afhalen van de nieuwe creditcard van manlief omdat hij geen tijd heeft om tijdens de openingsuren van de bank daarvoor langs te gaan - en dus ook een hele waslijst vaak niet erg in het oogspringende klusjes zelf doet. Niet altijd een erg dankbare job. S. en mijn baas maken er zich gemakkelijk van af door te zeggen: oh maar jij hebt veel organisatietalent! Ok, dat is een leuk complimentje, maar dat is het dan ook. Trouwens, als s. in het buitenland zit of tot middernacht achter zijn computer werkt, blijft er natuurlijk niet veel tijd over om nog bij te springen.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat het artikel verdergaat met te zeggen dat:

Vaak is het niet de drukke baan op zich die voor stress zorgt, maar wel de combinatie met het huishouden en de opvoeding van de kinderen.


'Zonder het te beseffen, werden we bijzonder veeleisend voor onszelf. We moeten in alles kunnen scoren, leggen ons voortdurend deadlines op en hebben - onder meer door de files - minder vat op ons tijdgebruik.'
Dat laatste is 1 van de dingen die wij heel bewust uit ons leven zoveel mogelijk hebben gebannen. We hebben een hoge prijs betaald voor een relatief kleine woning in de stad -maar voor ons meer dan ruim genoeg, omdat we echt binnen fietsafstand van allebei onze werkplekken en de school en winkels willen wonen. Ook zonder files, al meer dan stress genoeg, dank u. Ikzelf lijd (of beter:leed) ook erg aan het "weekends-boordevol-plannen"syndroom. Daar heb ik komaf mee gemaakt. Bewust worden weekends blanco gelaten op de kalender en zelfs de hele kerstvakantie werd zo rustig mogelijk gehouden. Dus bij deze onze excuses aan onze vrienden tegenover wie we ons niet erg sociaal hebben opgesteld. Uitnodigingen werden vriendelijk afgewimpeld. Dat wrong wel een beetje, maar het resultaat was het waard. Uitslapen, tot na de middag in pyama rondhangen, krant/boek lezen, wat bezig zijn met het verder inrichten van ons appartement, samen naar een film kijken, kokerellen... cocooning op zijn best was dat.

Het besluit van het artikel klinkt niet meteen bemoedigend voor mij:
'Heb je een job, dan kun je er maar beter voor zorgen dat je tegen je 35e carrière hebt gemaakt, want anders kunnen je kansen al verkeken zijn. De arbeidsmobiliteit is nog nooit zo laag geweest als vandaag.'
Maar, he, op elke regel moeten er uitzonderingen zijn... dus wacht maar: here I come (als het doctoraat ooit afgeraakt...)