de wetten van de natuur

Dit moest en zou mijn week worden van opperste concentratie, van volledig isolement, van alleen weg van de computer voor een sanitaire pauze en af en toe een kopje thee, van ultieme stilte alleen doorbroken door het getokkel van mijn vingers op het keyboard van de computer, van ogen gericht houden slechts op 1 doel: de laatste honderd meter tot de finish.
In plaats daarvan volg ik een spoor van zakdoekjes vol donkergroene snottebellen dat dochterlief achterlaat, zoek ik in de 200-en-kwieniehoeveel zenders van het digitale tv-aanbod een geschikt kinderprogramma dat zieke dochterlief even -of liefst heel lang - zoet kan houden (want jawel uitgerekend sinds gisteren doet onze DVD-speler het niet meer!), trek ik de haren uit mijn hoofd als ze voor de 100ste keer komt vragen waarom ik wel op de computer mag "spelen" en zij niet, onderneem ik een tevergeefse poging om haar uit te leggen wat een doctoraat schrijven is, prijs ik de hemel als ze zich uiteindelijk in mijn buurt installeert en creatief aan de slag gaat met strijkparels, vervloek ik technologie als blijkt dat iTunes niet werkt als ik als alternatief voor de hele dag TV-kijken wat muziek luisteren voorstel aan Dochterlief, schil ik kiwi en appel voor vitamientjes voor Dochterlief, zucht ik als de dokter me vertelt dat prinses een stevige sinusitis heeft en best een paar daagjes thuisblijft van school, en vraag ik me af waarom de wet van Murphy mijn doctoraatsplannen weeral eens komt verstoren. Manlief komt om 15u30 thuis, ik kijk verbaasd op: komt hij me werkelijk uit de nood helpen? Maar dan zie ik het meteen: hij is ook ziek. Dus nu zit ik hier met 2 zieken en een werkplanning die volledig naar de maan is. Maar met of zonder griep, sinusitis of andere vieze virussen die overal op de loer liggen, ik doe verder, ik alleen tegen de wetten van de natuur. Duimt u mee dat ik niet morgen ook uitgeteld onderuit lig?

carnavalstress

Om al wat in carnavalstemming te komen. De eerste die mij kan zeggen in welke stad deze foto 3 jaar geleden werd gemaakt krijgt een leuke verrassing!
Carnaval was nooit echt aan mij besteed, maar met een kleutermeisje in huis is elke verkleedgelegenheid dolle pret. Toen ik hoorde waarin ze zich dit jaar graag zou verkleden was ik in eerste instantie heel blij. Eindelijk eens geen roze-opgetute prinses!Vorig jaar heb ik haar kunnen ompraten om als zeemeermin te gaan (pakje in solden gekocht het jaar ervoor). Het jaar daarvoor was ze Roodkapje (schattig!).Dit jaar wil ze als Mulan naar het carnavalfeest op school. Goeie keuze: een onafhankelijk, moedig meisje! Maar toen de praktische implicaties van deze keuze mij duidelijk werden, was ik al een pak (letterlijk een kostuumspak) minder enthousiast. Ik heb immers geen tijd om nog alle winkels af te zoeken naar Chinese -of wat daar kan voor doorgaan- kleedjes en bijhorende attributen. Een oplossing leek in zicht toen ik me herinnerde dat Manlief van een zakencontact een Chinees tafeelkleed heeft gekregen. Nog nooit gebruikt, maar perfect geschikt om door de handige handen van oma laten om te toveren in een Mulankleedje. Oma had echter -volledig terecht- bezwaar tegen het kapot knippen van het prachtige zijden tafelkleed. Het heeft nog nooit dienst gedaan, maar misschien komt er toch ooit wel een geschikte gelegenheid om dat letterlijk schitterende ding op mijn tafel te leggen. Dus dan maar niet. De haartooi, da's geen probleem. Hopen Chinese eetstokjes in huis om het haar van dochterlief mee op te steken. Alleen heeft ze niet echt de juiste haarkleur, maar dat weze dan maar zo. Oma daarstraks nog aan de lijn gehad. Die heeft zich al suf gezocht naar een geschikt oud nachtkleed of kamerjas om mee aan de slag te gaan. Nog niks gevonden. Carnavalstress, heet dat dan. En waarom eigenlijk? Ze doet dat hoogstwaarschijnlijk maar 1 keer aan! Gisteren op E-bay een aantal Mulanpakjes ontdekt, maar die geraken niet meer op tijd hier. Kijk, dan wou ik toch dat ik even wat meer tijd had om daarmee bezig te zijn. Desnoods naar Brussel of Antwerpen te rijden om er een goedkope geschikte stof op de kop te tikken. Maar de plicht van het doctoraat roept onverbiddelijk! Volgend jaar, lieve meid, maak ik meer tijd voor je carnavaloutfit! Da's beloofd! Ik ben er trouwens vrij gerust in dat oma creatief genoeg is en dat ze ergens op haar zolder wel iets vindt dat dienst kan doen.

ontdekking

Na heel de dag te hebben rondgedwaald in de 76 pagina's van hoofdstuk 3 van mijn doctoraat, ging ik ter ontspanning na een lange werkdag (voor een doctoranda-in-eindfase is een zaterdag ook een werkdag) even wandelen op het internet en kwam daar dit tegen. Een ontdekking! Ik ga er zeker nog af en toe eens langs.

beste buitenlandse boek

In Nederland is de shortlist voor de verkiezing van de prijs voor het Beste Buitenlandse Boek al een paar dagen bekend. Tot mijn eigen scha en schande moet ik vaststellen dat ik -ondanks toch enige leeservaring- slechts enkele boeken uit de shortlist heb gelezen (4 van de 10). Ben wel heel blij vast te stellen dat er maar liefst 2 Russische boeken bij staan. Een goede illustratie van hoe schitterend die Russische literatuur is. Pride and Prejudice ken ik alleen maar van de verfilming. Wat heb ik dan wel gelezen? Natuurlijk Dostojevski en Tolstoj! Honderd jaar eenzaamheid heb ik eens doorgeploeterd: vond het eerlijk gezegd niet zo schitterend. Ik heb ook Orwell's 1984 gelezen.
Mijn eigen lijstje van beste buitenlandse boeken zou er behoorlijk anders uit zien. In de buurt van mijn absolute nummer 1 zou u De Blikken Trommel van Gunther Grass terugvinden. Jan Potocki met Manuscript gevonden te Zaragoza, The Golden Notebook van Doris Lessing, Tolstoj's Anna Karenina, Wilde Zwanen van Jung Chang, Isabel Allende Het Huis met de geesten, Hemingway's For Whom the Bell Tolls, en De wereld van Sofie van Jostein Gaarder zouden ook in mijn top-10 staan. Er zou ook absoluut iets bij moeten staan van John Irving. Ik kan niet kiezen tussen The World According to Garp en Son of the Circus. Misschien kies ik dan toch voor dat laatste, minder bekend, maar mijn eerste kennismaking met Irving en ik was er weg van. Kafka's Het proces zou- in tegenstelling tot de Nederlandse selectie- het wel maken tot mijn lijstje. Oscar Wilde's The Picture of Dorian Gray, en Milan Kundera's De ondragelijke lichtheid van het bestaan zouden er waarschijnlijk nipt afvallen.
Opeens bedenk ik dat er toch zeker ook werk uit de klassieke oudheid bij zou moeten. Jawel, ik ben er zo eentje van het uitstervende ras dat Grieks-Latijnse heeft gedaan en ik beken: ik deed het graag zo rondpluizen in de klassieke literatuur. Zo graag zelfs, dat ik toenertijd nog de keuze voor klassieke filologie heb overwogen. Achteraf beschouwd, toch blij dat ik dat niet gedaan heb. Maar dat neemt niet weg dat ik met plezier terugdenk aan Vergilius, Tacitus, Homerus, Herodotus en co.
Het maken van zo'n lijstje is eigenlijk onverantwoord, want hoe kun je nou uit ALLE prachtige parels literatuur die er in de HELE wereld zijn geschreven er slechts 10 gaan selecteren als de allerbeste??? Een top 100 lijkt me het minste wat je dan moet doen, en dan nog. Als ik het lijstje dat ik hier zelf heel intuitief heb neergepend overloop, doe ik enkele vaststellingen: ik moet dringend wat meer Franse boeken lezen want het kan niet zijn dat er geen enkel Frans boek in zo'n lijstje voorkomt, lijkt me; en het ziet er allemaal heel erg Europees/Amerikaans uit (op de uitzondering van De Wilde Zwanen). Wat met de Arabische literatuur? Daar zitten zeker ook meesterwerken tussen. Of de Japanse, Chinese, Iraanse, .... verhalen? Kan u mij misschien helpen met tips om dat gat in mijn leescultuur te vullen? Kwestie van het "te-lezen-na-het-doctoraat"-lijstje nog wat interessanter te maken. Welk werk van Proust, Flaubert, Zola, Stendhal (de eerste namen van Franse auteurs die me te binnenschieten) moet ik absoluut gelezen hebben? Of zou u me eerder in de richting van James Joyce of Joseph Konrad sturen? Charles Dickens of Mark Twain? Virginia Woolf misschien (Ik heb To the Lighthouse gelezen, maar dat was niet echt mijn ding)? Of nog iets heel anders waar ik nog nooit van heb gehoord?

ook maar een mens

Omdat het hier niet altijd zo serieus moet zijn als in mijn vorige postje: bekijk dit filmpje. Zo altijd met zijn madam meecrossen en handjesschudden enzo, amai, daar wordt een mens moe van.

Ook dit is Europa

Schrijnend, shockerend, onbegrijpelijk,.... woorden schieten tekort om te beschrijven wat er door me heen gaat bij het bekijken van de reportage over de achtergelaten kinderen in een Bulgaars weeshuis. Gisterenochtend las ik - zoals bijna elke ochtend- even De Standaard Online en las daar iets over een reportage die vorige week op Canvas was getoond en bij Chris Dusauchoit veel emoties had losgemaakt. Zoveel dat hij tot actie was overgegaan en nu ook al enkele politici achter de kar had gespannen. Nietsvermoedend klikte ik op de link naar de reportage met de bedoeling heel even te kijken waarover het ging. Meer dan een uur zat ik totaal van de kaart naar mijn computerscherm te staren. Verdriet, medelijden, woede, verontwaardiging, onmacht, ... een vloedgolf van emoties overspoelde me en zorgde ervoor dat ik die reportage gewoon MOEST uitkijken. Een drietal keer heb ik even op de pauzeknop gedrukt om het aan te kunnen om verder te kijken. Ik voelde me letterlijk misselijk van wat ik te zien kreeg. Het leken beelden uit een concentratiekamp in WOII, maar het was gefilmd anno 2007 in een lidstaat van de Europese Unie, niet verschrikkelijk ver van mijn bed. Toen ik na het bekijken van de reportage nog wat verder surfte op het internet om uit te zoeken hoe en waar ik een steentje kon bijdragen om iets te doen, stelde ik wat later vast dat ik meer dan 2 uur met die reportage was bezig geweest. En wat dacht ik toen? Shit, 2 uur verloren: daar gaat mijn werkplanning van deze voormiddag! En onmiddellijk voelde ik me opnieuw misselijk worden. Misselijk van mezelf. Hoe kon ik zo egoïstisch zijn om alleen maar aan mijn doctoraat te denken terwijl die kinderen daar liggen te creperen. Ik wilde op dat moment eigenlijk niks liever doen dan naar dochterlief lopen, haar overladen met zoentjes en knuffels en dan roepen: sorry, meid, mama moet even naar Bulgarije want daar zijn kindjes die nog nooit in hun leven knuffels en zoentjes hebben gekregen en ik ga hen uren in mijn armen wiegen en verhaaltjes voorlezen en liedjes zingen en het kan me geen barst schelen dat ik vals zing en dat ik geen Bulgaars kan. Knuffeltaal dat begrijpt iedereen. En lieve meid zou het begrijpen, daar ben ik zeker van. Maar natuurlijk heeft de rede heeft gewonnen van mijn hart en ben ik gewoon thuis gebleven en naar de bakker gegaan en heb ik verder gewerkt. Maar die beelden die kreeg ik niet zomaar uit mijn hoofd.
Een paar postjes geleden zat ik hier nog een lofrede op "Europa" te schallen, over kunst en cultuur. Maar DIT is ook Europa en meer specifiek: dit is ook Centraal en Oost-Europa, de regio waar ik professioneel mee bezig ben. Ik dacht aan de paar lessen Bulgaars die ik ooit volgde bij een hele lieve warme mevrouw uit Bulgarije en aan Professor Mon Detrez, van wie ik les kreeg op de unief. Wat zouden zij van deze reportage denken? En ik was niet de enige die in die richting dacht, want in De Ochtend was Mon Detrez aan het woord met zijn reactie.
En ja, het is waar wat mijn vroegere huisdokter me ooit zei: dat ik me niet het leed van de wereld mag aantrekken, want dat dat niet goed is voor een mens en zeker niet voor iemand met een hoog empathisch vermogen. Ik zou het niet overleven als dokter of verpleegster, want ik zou al het leed van mijn patienten constant meenemen in mijn hoofd. En ja, het is misschien maar een druppel op een hete plaat als je een actie op touw zet. Maar in deze sta ik achter Chris Dusauchoit die zijn BV-schap voor de goede zaak in de weegschaal gooit. De reportage wordt morgen op Een heruitgezonden om nog meer mensen wakker te schudden. Een aantal opmerkingen die je misschien helpen om wat je te zien krijgt toch wat te kunnen plaatsen: 1. De kinderen in de reportage zijn hoofdzakelijk Romakinderen (zigeuners) en die worden in de Balkan (maar ook hier) vaak als tweederangsburgers beschouwd. 2. Het personeel heeft nog de communistische mentaliteit: ze doen gewoon niet meer dan hun wordt opgedragen + ze beschouwen (mentaal) gehandicapten als "volstrekt nutteloze" en "onbehandelbare" "dingen". 3. Het personeel zijn mensen die het hoogstwaarschijnlijk zelf echt niet breed hebben. 4. Gewoon massaal geld storten voor speelgoed en eten is niet voldoende. Er is veel corruptie en een volstrekt gebrek aan kennis over hoe men met gehandicapten kan omgaan.
Kijken!

binnenstebuiten

Vanmorgen stelde ik nog net op tijd -toen ik op het punt stond mijn jas aan te trekken -vast dat ik mijn truitje binnenstebuiten aan had. Meteen vroeg ik verontwaardigd aan manlief of hij dat niet had kunnen opmerken om te voorkomen dat ik buitenshuis een modderfiguur zou slaan. Hij mompelde iets terug in de aard van: ik ben zelf nog veel te slaperig om zoiets te zien en zulke dingen kunnen toch alleen jou overkomen. U heeft het al gemerkt: wij zijn geen ochtendmensen! Terwijl ik het pulletje snel in de juiste richting over mijn hoofd trok en een poging deed om mijn haar toonbaar voor de buitenwereld te maken, vroeg ik me af waarom zulke dingen mij altijd overkomen. En toen bedacht ik dat het best ook wel iets is dat Evelien zou kunnen overkomen. Gisterenavond heb ik als enige portie TV-voer deze week totnutoe wegens elke avond druk aan het schrijven aan mijn doctoraat (afgewisseld met een vergadering bestuur ouderraad) naar "Evelien" gekeken. Ja, dankzij de luxe van "net gemist" is het mogelijk om op donderdag naar een maandagavondprogramma te kijken. Leve digitale (Belgacom)TV! Evelien, da's een vrouw naar mijn hart. Ik zit nog niet helemaal in haar leeftijdscategorie, maar toch zijn een heleboel dingen die zij meemaakt heerlijk herkenbaar. Ik hou van de chaotische mix van gevoelens die in 1 aflevering op de kijker afkomen. Ik zie het als relativerende zelfspot op onze hectische manier van leven en zoeken naar geluk. Ik ben ook fan van het meisje dat de rol van haar dochter Regina speelt. Sterre heet ze en ik ben fan van haar sinds ik haar bezig zag in Knofje. Een schitterende TV-reeks voor kleuters. Een van de weinige kleuterprogramma's waar ikzelf ook echt van kon meegenieten als dochterlief ernaar keek. Voor welk TV-programma zakt u in de zetel weg, met of zonder de kids?