vrijdag 27 januari 2012

Tot altijd

2012 is begonnen als een sterk filmjaar als je de recensenten mag geloven. Ik hoorde lovende woorden over Jane Eyre, A Dangerous Method en Shame. En natuurlijk heeft ook u al vernomen dat Rundskop in de running is voor een Oscar. We (een paar vriendinnen en ik) zouden naar Jane Eyre gaan kijken, maar helaas speelden ze die al na een weekje alleen nog op het onmogelijke uur van 17u15. Wie kan er op dat uur in godsnaam naar de bioscoop gaan? We zochten naar een alternatief. Het zou J. Edgar worden, omdat die film het beste leek uit het aanbod. Maar toen was het alweer een week verder en stond 'Tot altijd' op de programmatie. Ondertussen was de zin om naar de film te gaan al bekoeld bij de meeste vriendinnen wegens teveel andere verplichtingen, teveel werk, te moe etc. Maar de twee diehard cinefielen onder ons gaven niet op. Hoofdpijn (bij mijn vriendin) noch buikkrampen (bij mezelf) hielden ons tegen. En we waren tevreden! Vriendin E. en ik zijn nogal veeleisend als het over films gaat. We zijn al al te vaak teleurgesteld geweest na al te lovende kritieken te hebben gehoord of gelezen op voorhand. Maar dat gebeurde deze keer niet. Ik vond de film gewoonweg goed.

Dat Koen De Graeve en Geert Van Rampelberg knappe acteerprestaties zouden leveren in deze film had ik wel verwacht en ja, dat doen ze! Maar ook Iwein Segers, voor wie de rol van Speck op het lijf lijkt geschreven te zijn, levert een verfrissende prestatie en Viviane De Muynck schittert als de moeder van Mario.
Na afloop van de film hoorde ik de man die naast me zat zeggen tegen zijn vriendin dat hij vond dat de film te veel over de moeilijke momenten ging, over de fase van ziek-zijn en te weinig over het plezante leven dat Mario heeft gehad. Ik deel die mening niet. Natuurlijk gaat de film over moeilijke keuzes, over moeilijke momenten, over ziek zijn en over dood gaan. Dat laatste is nog altijd 1 van de grote taboes in onze samenleving. Vreemd toch, want het is iets wat ons allemaal ooit zal overkomen. De film kan misschien een bijdrage leveren aan het debat over waardig sterven, euthanasie, en het taboe rond de dood een beetje helpen doorbreken. Maar "Tot altijd" brengt ook een heel mooie ode aan het leven zelf en aan vriendschap. Het wordt op geen enkel moment te melig. Integendeel, er zitten behoorlijk wat fijne momenten van humor in. Tot altijd! is weer een heel degelijke film van Nic Balthazar.

Linda Asselbergs (Knack Weekend) schreef over de film:

Eén scène is voor altijd op mijn net vlies gegrift: die waarbij Viviane De Muynck (moeder Verstraete) als een eigentijdse piéta met haar zo goed als naakte, hulpeloze volwassen zoon in de armen op de rand van het bad zit.
Gaan kijken, zou ik zeggen en dan de rest van het jaar niet meer over futiliteiten mekkeren.