Revolutie?

 

"Perm verandert en ik ook" staat er op reuzachtige affiches langs de invalswegen van de stad met daarop symbolen die de bewoners van deze stad ervan moeten overtuigen dat langs de kant van de weg plassen, afval laten rondslingeren en openbaar dronkenschap niet horen bij het moderne imago dat de stad zich probeert aan te meten. De inwoners lijken niet erg onder de indruk van die campagne, want de wegbermen liggen vol lege bierflessen en ander afval, op verschillende plaatsen in de stad zie ik troepjes dronken mannen en wat dat plassen betreft, merkte Misha, een collega hier, op dat als men wil dat dat niet meer gebeurt, er fatsoenlijke openbare toiletten moeten komen. Op dat punt geef ik hem gelijk in tegenstelling tot andere zaken zoals zijn mening over Ruslands relaties met Oekraïne en zijn ideeën over de Tsjetsjenen.
Op sommige vlakken is het hier precies de middeleeuwen, op andere vlakken uitermate modern. Toiletten blijven een pijnpunt in Rusland. Op de unief is het echt triest gesteld met de sanitaire voorzieningen, maar voor de rest lopen al de assistenten en proffen er wel rond met de meest geavanceerde smart phones, waartegen mijn simpele gsm verbleekt.
De architectuur hier is ook een illustratie van de strijd tussen het in Rusland alomtegenwoordige woord "modernisering" en het verleden. In deze industriestad die in de Sovjetperiode grotendeels een gesloten stad was omwille van de wapenproductie, hebben Lukoil en andere grote bedrijven blinkende gebouwen neergepoot en worden aan de rand van de uitgestrekte stad grote stukken bos omgehakt om plaats te maken voor nieuwe woonprojecten.
Kapitalisme is de nieuwe god in Rusland, hoorde ik onlangs iemand zeggen en gelijk heeft ie.De assistenten van de unief komen me hier elke dag met de auto halen en brengen (ik word hier echt als een VIP ontvangen) en halen me beurtelings af in chice BMWs en SUVs. Elk van hen heeft naast zijn/haar zwaar onderbetaalde job aan de unief, een tweede job in de prive-sector gaande van HR management, PR in een telecommunicatiebedrijf tot journalist en consultant. Allemaal dragen ze merkkledij met veel blingbling, waartegen mijn kleren povertjes lijken. Ze hebben reisplannen voor Spanje, Italië en Thailand om te ontsnappen aan de koude winter hier.
Maar er zijn ook nog veel appartementen uit de tijd van Brezhnjev die de straten ontsieren en waarin de minder begoede burgers nog steeds wonen. In het helse verkeer hier tuffen ook nog heel wat oude Lada's rond (vooral het model Lada Samara lijkt hier nog populair bij mensen die zich geen dure buitenlandse wagen kunnen veroorloven).
Het Sovjetverleden heeft een duidelijke stempel op de stad gedrukt. Straten dragen nog steeds namen als "Leninstraat", "Oktoberplein", "Komsomol boulevard", "Straat van de revolutie" (zie foto),... en op verschillende plaatsen in de stad, ook op de campus van de unief, zag ik nog standbeelden van Lenin (zie foto). Als ik de Russische collega's daarover aanspreek, delen ze unaniem dezelfde mening: ze zien er het nut niet van in die beelden te verwijderen of straatnamen aan te passen want het is nu eenmaal een deel van de geschiedenis en door die beelden weg te halen of de straatnamen te veranderen, maak je die geschiedenis niet ongedaan.
Een mooie illustratie van die bizarre mix tussen heden en verleden: naast het upscale (maar smakeloze) hotel waarin ik verblijf (2de foto) is aan de ene kant een chic ogende door body guards bewaakte "luxury club for men" waar geblindeerde auto's aan en af rijden en waar zoals de folder op mijn hotelkamer zegt "alle wensen van de moderne zakenman om plezier en werk met elkaar te combineren kunnen worden vervuld". Aan de wensen van de zakenvrouw wordt blijkbaar niet gedacht ;-) Aan de andere kant staat een gedrocht van een gebouw uit de Sovjetperiode dat nog steeds dienst doet als badhuis en wat verderop het Gorkipark waar tussen de mooie bomen moderne kunst staat en triest ogende verroeste kermisattracties.
Perm verandert en verandert snel, dat zie en voel je hier gewoon overal.
Maar verandering betekent hier zeker niet revolutie. De kritiek op Poetin is opvallend scherp bij zowat alle mensen waarmee ik spreek. De meest kritische onder hen spuien op internetfora hun ongenoegen, maar op straat gaan demonstreren doen ze niet. Ze zijn tevreden met hun levensstijl, gratis wifi in de koffiebars en sushi restaurants en hun jaarlijkse trip naar het buitenland. De benzine is hier pakken goedkoper dan in België, dus kunnen ze naar hartelust rondtoeren in de brede straten zonder rijstroken en foeteren op de veel te trage Lada's en op de putten in het wegdek veroorzaakt door de vrieskou. De tijden van de revolutie liggen hier ver in het verleden.