moed moet

Heerlijk lastige dagen, zo noemde collega-mama-doctoranda-in-eindfase Sunnymoon dat. Jammer, ik kan hier niet meer naar haar linken, want ze is (even) uit blogland verdwenen.
Zij moest doorbijten met schrijven van de laatste hoofdstukken terwijl ze haar dochtertje hoorde spetteren en spatteren in een zwembadje bij oma in de tuin. Mijn eigen dochterlief is al iets groter. En het is buiten nog geen zwembadjesweer. Maar toch schijnt de zon uitbundig uitnodigend. Ik hoor Dochterlief gillen van de pret als ze terugkeert van een eerste testrit met haar spiksplinternieuwe fiets waarop "cool girl' staat. Elke vezel in mijn lijf wil naar buiten om mee van de lentezon te gaan genieten, maar elke hersencel in mijn lijf zegt streng: "blijven zitten, nog even doorbijten" en ik denk aan de wijze woorden van de opa van een vriendin die haar tijdens de examens bemoedigend zei" "heb moed, want het moet". Dus ga ik nu weer verder schrijven aan het laatste hoofdstuk omdat het moet.